Bardzo, bardzo szczęśliwe

Obrączka na palcu dziewicy konsekrowanej to jedyny zewnętrzny znak, że jest oblubienicą Chrystusa. 1 czerwca, z rąk abp. Józefa Kupnego, przyjęły go Agata Combik i Dorota Wroczyńska. Wraz z nimi ślub wieczystej czystości złożyła Anna Markowska – pierwsza wdowa konsekrowana ustanowiona w archidiecezji wrocławskiej.

Pociągnij mnie, pobiegniemy!

Anna Markowska początków drogi swojego powołania dopatruje się ponad 20 lat temu. Wraz z mężem i synem mieszkała wówczas w parafii pw. św. Anny, na wrocławskim Oporowie. Wspomina, że była wtedy osobą poszukującą, której zostało dane doświadczyć obecności żywego Chrystusa. – Wstąpiłam do wspólnoty „Agalliasis”, działającej przy naszym kościele. Zachwyciłam się ich radością i zastanawiałam się, skąd oni to mają. Pomyślałam: „Ja też tak chcę” – wspomina. Dla Anny był to czas odkrywania Boga, który jest miłością. – Pamiętam, że któregoś razu, gdy wracałam z kościoła, radość, która była w moim sercu, sprawiła, że zaczęłam śpiewać. Odkryłam, że jest Ktoś, kto naprawdę mnie kocha i jest moim Przyjacielem – mówi.

Mniej więcej 7 lat temu zetknęła się z tzw. weekendami ciszy, organizowanymi przez ks. Romana Hosza w Jasionej (diecezja opolska). Wtedy też zaczęła odnajdywać w sobie pragnienie życia ukrytego, sam na sam z Bogiem. Kontakt ze słowem Bożym, a zwłaszcza z Pieśnią nad Pieśniami pomógł jej zrozumieć i nazwać uczucia, które rodziły się w sercu od dawna. W historii biblijnej oblubienicy i oblubieńca odkryła tajemnicę bycia pociągniętą przez Pana Boga. Po śmierci męża Anna dowiedziała się, że oprócz stanu dziewic konsekrowanych, o którym słyszała, istnieje w Kościele także stan wdów. Zaczęła odczytywać w tym odpowiedź Pana Boga na to, co od długiego czasu kryło się w jej sercu. – Czułam, że Bóg zaprasza mnie na tę drogę – mówi. Złożyła potrzebne dokumenty w kurii i oczekiwała na odpowiedź. Wkrótce otrzymała list od o. Jacka Kicińskiego z zaproszeniem na rozmowę.

Anna podkreśla, że najważniejszym źródłem, z którego czerpała światło w czasie 3-letniej formacji, było słowo Boże. Eucharystia i liturgia godzin stały się nieodłącznymi elementami jej życia. Obecnie opiekuje się starszą, chorą osobą. Ich spotkania są dla niej okazją nie tylko do niesienia pomocy w cierpieniu, ale również do dzielenia się wiarą. – Aby świadczyć o Bożej miłości, często nie potrzeba wielkich słów. Wystarczy gest, uśmiech, a nawet sama obecność – przekonuje Anna. Z twarzy kobiety emanuje spokój i ciepło. Najbliżsi cieszą się jej szczęściem. Wraz synem, jego żoną i dziećmi tworzą rodzinę pełną zrozumienia.

Decyzja Anny była dla nich pewnym zaskoczeniem. Pytali, co zmieni się w jej życiu. – Odpowiadałam, że chyba nic szczególnego, bo życie, na które w sposób uroczysty się decyduję, tak naprawdę już trwa – wyjaśnia z uśmiechem. Gdy myśli o swoim powołaniu, podkreśla, że chce być otwarta na prowadzenie przez Ducha Świętego. – Mam rodzinę: syna, synową i wnuczki, i tam widzę dla siebie miejsce do służby – mówi. Kobieta podkreśla, że na drodze powołania dużą rolę odegrały postaci świętych, a zwłaszcza św. Jan od Krzyża i św. Teresa z Avila. – Oni przeszli swoją piękną drogę, poprzez którą Pan Bóg pokazał im i światu, że jest gotów przemienić życie człowieka w coś wspaniałego, jeśli tylko znajdzie kogoś pragnącego Go szukać i podążać drogą wskazaną przez Niego – zaznacza i dodaje, że to, co ją spotkało, odbiera jako najpiękniejszą przygodę swojego życia. – Jestem bardzo, bardzo szczęśliwa – wyznaje.