Otwarte drzwi

Jacek Chmura z Delastowic jest już na piątym roku. Przed nim diakonat. Pierwsza myśl, by pójść do seminarium, pojawiła się dzięki rozmowom z katechetą ks. Bogdanem. To było jeszcze w gimnazjum, które szybko przeminęło, a w szkole średniej myśli o kapłaństwie zblakły, choć koledzy twierdzili, że jeszcze w I klasie nadawał się na księdza, później już nie. – Byłem chyba człowiekiem rozrywkowym, więc nie widziano we mnie kandydata do sutanny. Owszem, miałem przykłady dobrych księży, ale nigdy nie wyobrażałem sobie siebie jako jednego z nich – opowiada. Miał już plan na przyszłość: małżeństwo, rodzina, budowa domu. Kiedy chodził do technikum, pojechał popracować w Niemczech. – Żeby zarobić na prawo jazdy, studniówkę i różne inne rzeczy, o których młody chłopak marzy – dodaje. Za granicą często odwiedzał jeden z kościołów, który przeważnie świecił pustkami. Dużo się modlił, przeważnie na różańcu, który, nie wiedzieć skąd, znalazł się w jego plecaku szkolnym. Kiedy wracał ze szkoły, wyciągał sznur paciorków i wędrował z różańcowymi tajemnicami do domu.

  ks. Zbigniew Wielgosz /GN Klerycy z Wyższego Seminariu Duchownego w Tarnowie. Od lewej: Jacek Chmura, Michał Sapalski, Michał Mos, Daniel Syjut

Podobnie było za granicą. Przyszło powołanie. Podjął decyzję w tajemnicy przed najbliższymi. – Kiedy złożyłem papiery, modliłem się, żeby mnie nie przyjęli, bo negatywna odpowiedź byłaby czytelnym znakiem, że kapłaństwo to nie moja droga – uśmiecha się. Stało się inaczej. – To była zasługa moich prababci. Jedna wycierpiała mi seminarium na łożu śmierci, a druga wymodliła. I babcia, która zawsze pilnowała, żebyśmy chodzili na majowe i nabożeństwa różańcowe – podkreśla. Kandydata do seminarium zaprowadziłby do kaplicy. – Od pięciu lat wpatruję się w obraz Ukrzyżowanego i w tabernakulum. Tu zaczynam i kończę każdy dzień. Tu jest moje miejsce walki i warsztat, gdzie Pan Jezus pracuje nade mną. Kaplica jest dla mnie intrygującym miejscem, zwłaszcza podczas nocnych adoracji i każdej Eucharystii. Wszyscy troszczymy się o nią, bo sami ją dekorujemy, sprzątamy, posługujemy w liturgii. To nasz dom w domu. Sanktuarium – wyjaśnia. Od tabernakulum rozchodzą się w kamiennej posadzce promienie, które wychodzą niejako poza kaplicę, przenikając cały dom. 


Do ogrodu


Michał Sapalski przez całą szkołę średnią myślał o prawie, więc nauka historii, wiedzy o społeczeństwie i angielskiego, bo te przedmioty musiał zdawać na maturze, jeśli chciał przywdziać kiedyś prawniczą togę. W szkole Bóg postawił na jego drodze ks. Jana, który stał się jego spowiednikiem i kierownikiem duchowym. Zachęcił Michała do udziału w rekolekcjach ignacjańskich. – Zmianę w moim zachowaniu dostrzegli rodzice, którzy wypytywali mnie, co się ze mną dzieje. Przemianę widać było w modlitwie. Kiedy wracałem ze szkoły, po odłożeniu plecaka czytałem Pismo Święte i odmawiałem koronkę. Dopiero potem brałem się do nauki. Trwał Rok Kapłaństwa i wczytywałem się w życiorys św. Jana Vainneya. Żeby mieć dobrą ocenę z religii, poprosiłem ks. proboszcza o opinię, że udzielam się w parafii. Katecheta odczytał ją przy mnie, a tam w postscriptum było napisane: „mam nadzieję, że Michał pójdzie za Chrystusem drogą kapłaństwa”. To było ziarenko rzucone na glebę mojej duszy, które kiełkowało, aż stało się jasne, gdzie mam iść – opowiada.

Jeszcze raz jedzie na rekolekcje ignacjańskie, żeby rozeznać swoją przyszłość i podjąć decyzję. Od czterech lat jest w tarnowskim seminarium. Chłopaków zaprowadziłby do ogrodu. Lubi tam przebywać, zwłaszcza blisko figury Matki Bożej. To miejsce wytchnienia, odpoczynku, jest tu też boisko, gdzie można zagrać w piłkę. – Ogród „najdziwniej” wygląda, kiedy trwają rekolekcje i tłumy kleryków chodzą alejkami w milczeniu, każdy w swoją stronę, razem, a jednak osobno. Myślę, że ludzie, którzy mieszkają wokół ogrodu dziwią się temu, choć przez tyle lat istnienia seminarium chyba zdążyli się do takiego widoku przyzwyczaić – uśmiecha się.