Z Bogiem to jest impreza!

Bo ono nie śpi

– Fundament mieliśmy naprawdę dobry i to nas uratowało – mówi Michał. – Nasi rodzice żyją razem w związkach małżeńskich, zawsze byli wzorem. Nasza przyjaźń to też taki dar, który trudno po ludzku zrozumieć. Czasem rodziły się we mnie pytania: „Boże, czemu ja Cię nie słyszę”. A On nigdy nie przestał mówić do mnie, tylko ja go przestałem słyszeć. Bo grzech działa jak słuchawki na uszach. – Zacząłem mieć problemy ze snem – opowiada Wojtek. – Kiedy gaśnie światło, dopada cię sumienie. Ono nie śpi. Brałem proszki nasenne. Wstawałem rano, odsłaniałem okno, a słońce nie świeciło tak, jak powinno. – Byłem wtedy od półtora roku z Marią, obecnie moją żoną – mówi Michał. – A nie byłem w stanie zdecydować, czy się żenić. Później przydarzyła mi się ta historia z wypadkiem i obrazkiem Jezusa Cierpiącego... Michał podjął decyzję. Zaręczył się. Postanowił kupić mieszkanie. Trafił się awans w firmie, w której jest przedstawicielem handlowym. – Pamiętam ten wieczór. Maria przygotowała pyszną kolację i mój ulubiony deser. Bajka. A potem leżymy i... nuda. „To takie będzie teraz moje życie...?” O czymś tam rozmawiamy. I nagle przychodzi mi do głowy myśl, że moja siostra Magda opowiadała mi o jakimś superksiędzu, którego kazań słuchała w internecie. Nie mam pojęcia, jak się człowiek nazywa, ale wpisuję w googlarkę: „ksiądz, kazania” i wyskakuje mi... ks. Piotr Pawlukiewicz. To było objawienie! Tego wieczoru razem słuchaliśmy go przez dwie godziny! Potem „pojechał z nami” na wczasy do Chorwacji – kilkanaście godzin w jedną i w drugą stronę! Oświecił mnie gość w temacie małżeństwa, seksu, moich problemów. Okazało się, że jest alternatywa do tego życia, które prowadziłem do tej pory!

Pawlukiewicz powiedział

– Niedługo potem rozmawiałem z koleżanką o Piśmie Świętym – mówi Michał. – Jaki obciach – pomyślałem. – Mam 29 lat, tyle książek czytam, a ja, absolwent polonistyki, Pisma Świętego nie przeczytałem! Pawlukiewicz powiedział, że trzeba się modlić, to trzeba! Wciągnąłem w to czytanie Wojtka. Lawina ruszyła. Michał pojechał na firmową imprezę do Warszawy. – To jak wesele. Tyle że bez drugiej połowy. Alkohol, brak hamulców. Tak się strułem alkoholem, że zostałem dłużej. Miałem już wracać do Bielska obwodnicą, której nie znałem. Zjechałem w złym miejscu, ale patrzę, poboczem idzie dwóch zakonników – sandałki, plecaczki. Mówię: „Wsiadać, ziomki”. Patrzę na nich i wreszcie to widzę – te latarki w oczach! Teraz już wiem – to Pan Bóg. Od razu pytam ich o powołanie. Opowiadają – jeden były punkowiec, drugi kickbokser-zabijaka. Opowiedzieli mi, jak się nawrócili. Tak mi się dobrze z nimi rozmawiało, że zaprosiłem ich na obiad. Wylądowaliśmy na Jasnej Górze. Zaproponowali wspólny brewiarz. Ale jazda! Modliłem się z dorosłymi facetami na głosy. Poszedłem tam do spowiedzi. Od dziesiątej już mnie ewangelizowali! Biła trzecia. – Pawlukiewicz mówił coś o Koronce do Bożego Miłosierdzia. Ale nie umiałem. Jeden z braciszków wyciągnął różaniec. Dali mi go. Nauczyli się modlić. Powiedziałem im o moich grzechach, że nie umiem się od nich uwolnić. A oni mi: „Walcz. Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą. Wybierz jeden grzech i zacznij walkę”. Z tych wszystkich, które miałem, wybrałem brak modlitwy. I od tego dnia codziennie – Pismo Święte. Mówię wtedy Marii – już wtedy mojej żonie: „Chciałbym się spotykać z ludźmi i rozmawiać o Piśmie Świętym w szerszym gronie”.

Po nitce do kłębka

To wtedy nad jedną z ulic w Bielsku zobaczyli z żoną banner Tygodnia z Ewangelią: „Dlaczego wierzę/nie wierzę”. I jak po nitce do kłębka – Michał trafił na rekolekcje ewangelizacyjne Wspólnoty Przymierza „Miasto na Górze”. Słuchał świadectw ludzi, którzy mówili o sobie, a on myślał, że to właśnie o nim. Na pierwszym spotkaniu oddał Jezusowi swoje życie. Na drugie przyszedł z nim Wojtek. Ruszyli przed ołtarz, jak tylko usłyszeli: „Kto chce Mu oddać swoje życie...”.

– Michał już od jakiegoś czasu wiedział, czego chce. Ze mną było inaczej – mówi Wojtek. – Kiedy przyszedłem na to pierwsze moje spotkanie Tygodnia z Ewangelią, czułem się jak w innym wymiarze. To tak jakby z najniższego piętra wjechać na czterdzieste. Z ciemności nagle widzisz światło! Czułem, że dzieje się coś wielkiego, kiedy szedłem przed ten ołtarz. Nic nie mogło mnie powstrzymać. Michał powiedział mi też o Kursie Alfa. Aha – alfa. Znaczy się dla samców alfa – pomyślałem. To idealnie dla nas! – Nie miałem pojęcia co to jest ta Alfa! – kontynuuje Wojtek. – Że to początek, że to dla ludzi, którym Pan Bóg się gdzieś zgubił. Pierwsze spotkanie trochę mnie przeraziło. Darmowa kolacja, mili ludzie. Jak nic sekta – pomyślałem. – Zaraz wyciągną jakieś dywaniki i się zacznie. A potem... ciągnęło mnie na spotkania co tydzień. Tam złapałem kontakt z Grzegorzem z „Miasta na Górze”. Imponowała mi jego pokora, konkret w słowach. Rozmawialiśmy o egzorcyzmach. Zło się manifestuje, ale skoro Bóg je niszczy, to znaczy, że to On jest zwycięzcą, On ma wszelką władzę!

W czasie kursu pojechali na weekendowy wyjazd do dominikanów w Korbielowie. – Kolejka do spowiedzi. Przyszedł taki chudziutki, młody ojczulek – opowiada Wojtek. – Zacząłem się spowiadać. Grzechy z ostatnich czterech lat. Namacalnie czułem, z jaką mocą ten człowiek się za mnie modlił. Rzadko zdarza mi się rozczulać. Ale rozlała się na mnie taka ogromna dobroć, jakby mnie ktoś powalił, a jednocześnie zabrał wielki ciężar. Po Alfie uporządkowali swoje życie. Regularnie się spowiadają, nie wyobrażają sobie dnia bez Pisma Świętego. – To prawda, że jeśli Bóg jest na pierwszym miejscu, wszystko jest na właściwym – mówią. – Ale jeśli Bóg nie jest na pierwszym, w życiu jest bałagan. Tę pustkę, która była, wypełnił Jezus. I nawet jeśli masz dół, to tak wypełniona pustka daje ci siłę do życia. Bo tylko Bóg daje prawdziwe szczęście.

– Kiedy zaczynasz się zmieniać, zło atakuje jeszcze mocniej. Ale nie wolno się zrażać. Chrześcijanie to nie grzeczni chłopcy. To wojownicy! Pan Bóg zabrał nam nasze nałogowe grzechy. Jesteśmy zdrowi, normalni. Życie z Bogiem to dopiero jest impreza! Możesz spotykać się z przyjaciółmi bez alkoholu, a radość trwa. Upijasz się Duchem Świętym! – To powiem o czymś jeszcze – czai się Wojtek. – Moje kłopoty ze snem... Mam nowe lekarstwa. Zawsze je mam przy sobie. Wojtek pokazuje... różaniec. – Nawet nie myślałem, że kiedykolwiek będę miał czyste sny. Dla Boga nie ma nic niemożliwego.