Posłuszeństwo to wolność

A dalej jest już o ludzkiej odpowiedzi na to dobrodziejstwo. Zwraca uwagę:

• Pierwszy krok strategii węża (szatana). Posługuje się metodą manipulacji zwaną „rzucaniem fałszywych podejrzeń”. Dobrze wiedział, czego dotyczył zakaz Boga względem ludzi. W pytaniu jednak przedstawia Boga jako jakiegoś bezdusznego tyrana: „Czy to prawda, że Bóg powiedział: «Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?»”.  Osiągnął skutek. Ewa wprawdzie wyjaśniła, że zakaz dotyczył tylko „drzewa ze środka ogrodu”, ale cel został osiągnięty: pośrednio Ewa przyznała, że Bóg nie jest aż taki dobry. Nie zakazał  jeść ze wszystkich drzew ogrodu, ale jednak zakazał. Ciekawe dlaczego? To było posianie wątpliwości co do dobrych intencji Boga. Jak się za chwile okazało, skuteczne.
   
• Drugi krok strategii węża. „Na pewno nie umrzecie” to zwyczajne kłamstwo. Fałszywa obietnica. Dalsza część wywodów jest bardziej finezyjna. To bazująca już na posianej wcześniej wątpliwości co do dobrych intencji Boga półprawda. 
  
  Co słyszy Ewa? Że będzie jak Bóg. Jak Bóg będzie znała dobro i zło. Wydaje się jej więc, że warto. Jaka jest pełna prawda? Że to „bycie jak Bóg” wcale nie uczyni jej szczęśliwszą. Poznanie dobra i zła to doświadczenie którego  Ewa tak naprawdę wcale nie chce.  To trochę tak, jakby powiedzieć dziecku: jeśli chcesz być mądrzejszy skocz z drugiego piętra. Taki skok oczywiście przyniesie poważne kontuzje czy złamania.  Ale dziecko faktycznie będzie mądrzejsze. Będzie wiedziało, że z okna się nie skacze.
   
• Najważniejsze: grzech to nieposłuszeństwo. Wynikające z braku zaufania do Boga. Ewa zerwała owoc, dała mężowi i stało się. Konsekwencji tego czynu nie dało się już po prostu zapomnieć. Gdy się pojawiły, wpisały się w ludzka naturę. Skaziły ją. I  pierwszym tego objawem jest to, że Adam i Ewa odkrywają swoją nagość. Robią więc sobie przepaski. Sielanka między nimi się skoczyła. Przestają sobie ufać.

Gdy człowiek raz zakosztuje grzechu naprawdę nie można go po prostu wymazać z jego pamięci. Lekarstwem jest odkrycie, że grzech nie jest niczym pociągającym. Że jest jak zgniłe z jednej strony jabłko: mami pięknym wyglądem ale jest wstrętne. Cała strategia Boga w historii zbawienia polega właśnie na tym, że uczy ludzkość,  zaufania do siebie. Pokazuje że warto. Dlatego, choć biblijni bohaterowie często są dalecy od ideału, mają jednak jedną, ważną cechę: wierzą Bogu. Abraham Jakub, Mojżesz, Jozue, Dawid i inni..  Nie zawsze do końca, ale wierzą. A pierwszym, który w pełni zaufa i nie cofnie się nawet wtedy, gdy dla tego zaufania przyjdzie ponieść śmierć, będzie Boży Syn, Jezus Chrystus. To On, przez swoje posłuszeństwo aż do śmierci, przyniesie światu zbawienie.

Z tej perspektywy widać wyraźniej, że grzech to niewola. Niewola szukania swojej chwały, niewola lęku przed Bogiem, lęku przed drugim człowiekiem (te przepaski!). Prawdziwa wolność rodzi się z zaufania Bogu. Z posłuszeństwa.

2. Kontekst drugiego czytania Rz 5,12.17–19

Czytany tej niedzieli fragment listu do Rzymian to teologiczne rozwinięcie historii grzechu pierwszych rodziców i wskazanie na jej szczęśliwe zakończenie w Jezusie Chrystusie. Zgodne z tym, co napisałem wyżej.  Opuszczenie w czytaniu wersetów 13-16 tym razem pomaga lepiej uchwycić myśl św. Pawła, który nieco się w swoich tłumaczeniach zapętlił.

Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli. Jeżeli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z powodu jego jednego, o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości, królować będą w życiu z powodu Jednego – Jezusa Chrystusa.

A zatem, jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi.