Szukając relacji

A skąd Ojciec wziął szczoteczkę?

Ludzie dali. Wszystko było. To jest niesamowita sprawa. Wtedy doświadczyłem, że to, co Jezus zrobił z uczniami, i co św. Franciszek zrobił z braćmi, jest możliwe.

Podejrzewam, że to jest możliwe tylko dla tych, którzy mają bardzo żywą i osobową relację z Jezusem.

To jest fundament.

W wywiadzie z Marcinem Jakimowiczem mówił Ojciec, że był już 13 lat kapłanem, 20 lat w zakonie i wciąż tęsknił za spotkaniem żywego Boga. Jak to jest możliwe, żeby być tak długo wierzącym i duchownym i dopiero zatęsknić?

No nie, tęskniłem już wcześniej. Pan Bóg cały czas dawał mi pragnienie modlitwy. W seminarium, wiadomo, jest inny rytm, ale od początku kapłaństwa, gdy samemu trzeba było podejmować odpowiedzialność, miałem pragnienie modlitwy, pragnienie osobowej relacji z Panem Bogiem, a były czynniki zewnętrzne, które mi w tym przeszkadzały. Ale nadszedł moment, kiedy to nastąpiło. Myślę, że to jest historia każdego z nas. Ojciec Raniero Cantalamessa w książce o osobie Jezusa pokazuje, że relację można mieć tylko z osobą, a z Jezusem wchodzi się w relację osobową wtedy, gdy Mu się mówi: „Ty jesteś moim Panem i Zbawicielem!”. Każdy z nas ma swój moment przełomowy. Ojciec Cantalamessa miał go wtedy, gdy jako naukowiec rozważał fragment z Listu do Filipian, gdzie Paweł daje swoje świadectwo spotkania z Jezusem, kim On dla niego jest. Jeden z zaimków w tym tekście dał mu tak do myślenia, że pobudził go do takiej relacji. Dotychczas miał wiedzę o Jezusie, ale ona była bezosobowa.

Co by Ojciec radził ludziom – świeckim czy duchownym, którzy w sobie taką tęsknotę przeczuwają? To oczywiste, że nie każdy uda się do pustelni...

Pragnienie już jest pierwszym krokiem. Tu nie możemy dać żadnej recepty. Jeżeli ja mam pragnienie żywego Boga, to On je spełni.

Ale można się zatrzymać na pragnieniach?

Można, ale jeżeli człowiek nie ustanie, to Pan Bóg daje łaskę, odpowiada na te pragnienia, bo On je wzbudza. Jeżeli z Nim współpracuję, to On daje Ducha Świętego i to się staje.

Mógłby Ojciec podać jakieś praktyczne rady?

Praktyczną rzeczą jest na przykład Seminarium Odnowy Wiary. Kard. Leon J. Suenens powiedział, że doświadczenie odnowionej relacji z Jezusem powinno być doświadczeniem całego Kościoła. Wiele osób ma jakieś chore zaszufladkowanie na temat odnowy. A to chodzi po prostu o odnowioną relację z Jezusem. Jeżeli mam odnowioną tę relację, to też odczytam swoje powołanie, swoje miejsce w Kościele, i będę je realizować. Z mojego doświadczenia duszpasterskiego, związanego z posługiwaniem ludziom przez kierownictwo duchowe i modlitwę wstawienniczą, wynika, że tym, co najbardziej przeszkadza ludziom w relacji z Panem Bogiem, jest brak doświadczenia miłości. A to wiąże się często z historią życia i zamyka na doświadczenie, że jestem kochany przez Pana Boga, i dokonanie wyboru: On jest pierwszy i najważniejszy.

„Z Jezusem dasz radę!” – to jest motto Ojca i wszystko się da, nie ma rzeczy niemożliwych.

Tak jest.

Jednym z ostatnich przedsięwzięć Ojca jako proboszcza u św. Wojciecha w Bytomiu jest ewangelizacja miasta, spotkania na rynku w Roku Wiary.

To jest ewangelizacja przez świadectwo. W październiku rozpoczynaliśmy Rok Wiary modlitwą różańcową, ludzie z różnych parafii schodzili się na rynek. Później wspólnym przedsięwzięciem dla całego miasta była Droga Krzyżowa, która też miała być na rynku, ale ze względu na mróz przenieśliśmy ją do kościoła Świętej Trójcy. To była inna Droga Krzyżowa, nie tylko z rozważaniami, ale świadectwem nawróconych osób. Teraz na rynku przygotowaliśmy koncert, uwielbienie ze świadectwem Jana Budziaszka, perkusisty Skaldów, a Eucharystii przewodniczył bp Jan Kopiec.

I znów wyszliście na ulice, niczego specjalnego się nie spodziewając?

Oczywiście.