Kapłan, prorok, król

W każdym czasie i każdym narodzie miły jest Bogu każdy, kto się Go lęka i postępuje sprawiedliwie; podobało się jednak Bogu uświęcać i zbawiać ludzi nie pojedynczo, z wyłączeniem wszelkich wzajemnych powiązań, lecz ustanowić ich jako lud, który uznałby Go w prawdzie i Jemu święcie służył.^[1]

Jesteśmy ludem Bożym. Jesteśmy własnością Boga. To nie Bóg należy do nas, ale my do Niego. Nie myśmy Go wybrali, ale On nas. Wybrał, ukształtował, obdarzył. Nie mamy niczego, co od nas pochodzi. Wszystko, co posiadamy, jest Jego darem. A jest to dar szczególny.

To samo namaszczenie spływa z głowy na ciało… Oliwa błogosławieństwa wylewana była na głowę, ściekała na twarz, brodę, potem na całe ciało. Całe stawało się namaszczone tym samym olejem. To symbol, ale jakże wymowny. Głową Kościoła jest Jezus Chrystus. Christos – czyli Namaszczony. Nie oliwą, a Duchem Świętym. To błogosławieństwo, to namaszczenie, jak oliwa spływa na całe Ciało, którym jest Kościół. Lud Boży. Na mnie i na ciebie. W widzialnym znaku dokonało się to w obrzędzie Chrztu. Odtąd każdy z nas został ustanowiony kapłanem, prorokiem i królem.

Kapłan to ten, który składa ofiary. Naszą ofiarą jest nasze życie. Wszystkie uczynki i modlitwy, życie codzienne według właściwego stanu, praca i wypoczynek, także trudności i cierpienia, jeśli są cierpliwie znoszone, stają się duchowymi ofiarami. Składamy je Ojcu podczas celebrowania Eucharystii, wraz z ofiarą Ciała Pańskiego^[2] – mówi katechizm. Te ofiary – ofiary swojego życia – składa każdy ochrzczony. Bez wyjątku i niezależnie od stanu. Tak samo świecki, osoba konsekrowana i kapłan. Nikt nie może ich pominąć.

Prorok to ten, który jest świadkiem Boga. To ten, który mówi to, czego Bóg oczekuje od ludzi. Nadprzyrodzony zmysł wiary jest zmysłem całego Ludu Bożego, świeckich i hierarchii, gdy niezachwianie trwa przy wierze raz przekazanej świętym^[3]. Dar proroctwa – dar odczytywania Bożej woli wobec człowieka – dotyczy każdego z nas. To dar, który zobowiązuje. Nie został nam dany tylko dla nas samych.

Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co rozkażę. – powiedział Bóg. - Jeśli ktoś nie będzie słuchać moich słów, które on wypowie w moim imieniu, Ja od niego zażądam zdania sprawy. Lecz jeśli który prorok odważy się mówić w moim imieniu to, czego mu nie rozkazałem, albo wystąpi w imieniu bogów obcych - taki prorok musi ponieść śmierć.^[4].

To księga Powtórzonego Prawa. Nie przestała być aktualna. Pamiętaj więc, co mówisz i w czyim imieniu. Jesteś ochrzczony. Jesteś prorokiem Boga Najwyższego wobec świata.

Król to ten, który ma władzę. I my ją posiadamy. Przede wszystkim władzę panowania nad sobą. Ten, kto utrzymuje w karności swoje ciało i kieruje swoją duszą, nie pozwalając, by była ona niepokojona namiętnościami, jest panem siebie; słusznie może być nazwany królem, ponieważ umie panować nad sobą; jest wolny i niezależny oraz nie poddaje się w niewolę grzechu - pisał św. Ambroży.

Mało? Nieważne? Chcesz więcej? Powoli. Jeśli ktoś nie umie stanąć na czele własnego domu, jakżeż będzie się troszczył o Kościół Boży?^[5] Pokaż, że umiesz „stanąć na czele” siebie samego. Wtedy okaże się, czy potrafisz być królem na wzór Chrystusa. On – mający wszelką władzę w niebie i na ziemi – nie przyszedł, by Mu służono, ale żeby służyć. Powierzono nam władzę. A z nią obowiązek troski i służby.

Naszym prawem jest nowe przykazanie miłowania, jak sam Chrystus na umiłował. Naszym udziałem jest wolność i godność synów Bożych, w których sercach Duch Święty mieszka jak w świątyni. Naszym celem jest Królestwo Boże.

Zapoczątkowane na ziemi przez Boga, przez Niego zostanie dopełnione. Teraz jednak powierzono je nam, byśmy je nieśli każdemu stworzeniu.