Kościół jak zebra

To nie pomyłka. Misjonarz z Ugandy przyjechał na misje do Polski. W Lublinie mieszka cztery lata. Świetnie mówi po polsku. Może dlatego, że często jeździ do różnych szkół, parafii i wspólnot, opowiadając o swoim kraju i zapraszając Polaków do Afryki. – Bardzo was tam potrzebujemy. To, co możemy dać w zamian, to nasi misjonarze, jak choćby znany ostatnio w Polsce o. John Bashobora, mój rodak z Ugandy – mówi o. Otto. Ojciec Otto Katto jest ojcem białym misjonarzem Afryki. Pochodzi z dziewięcioosobowej rodziny, w której urodził się jako najstarsze dziecko. Jego rodzice wciąż żyją i mieszkają w niewielkiej wiosce Kasese w północnej Ugandzie, położonej u stóp gór Ruveenziori, 15 km od równika. W tym miejscu się urodził i spędził większą część dzieciństwa.

Kościół znaczy cywilizacja

– Kościół w Afryce jest bardzo młody, ma dopiero ponad 100 lat. Moi rodzice byli już chrześcijanami, ale mój dziadek spotkał Jezusa dopiero wtedy, gdy przyjechali do nas Ojcowie Biali. My, Afrykanie, Kościołowi zawdzięczamy wszystko. Szkoły, szpitale, rozwój gospodarczy, edukację, nowe technologie. To misjonarze przywozili nam nie tylko Ewangelię, ale i zdobycze cywilizacji, których u nas wcześniej nie było. Nic więc dziwnego, że w Ugandzie 80 proc. mieszkańców to chrześcijanie. Mimo wszystko i tak jesteśmy bardzo biednym krajem, gdzie dominują korupcja i wojny – opowiada o. Otto. Już jako mały chłopak zdawał sobie sprawę z tego, że wszystko, co dookoła najlepsze, wiąże się z misjonarzami. Do nich zawsze można było pójść i poprosić o pomoc albo zasięgnąć rady. – Pomyślałem, że ja też chcę tak pomagać ludziom i dawać im wszystko, co najlepsze. Już jako dziecko często bawiłem się z braćmi, że jestem księdzem i odprawiam Mszę świętą. Kiedy skończyłem naszą lokalną szkołę, nie miałem wątpliwości, że dalej chcę się uczyć w szkole misjonarzy i pójść do seminarium – opowiada misjonarz. Dla jego rodziców nie była to łatwa decyzja. Najstarszy syn powinien założyć rodzinę, a nie zostać księdzem.

Każdy słyszał o Polsce

O. Otto nie miał jednak wątpliwości, że chce służyć Bogu i ludziom. – Jako misjonarz zostałem skierowany do pracy w Mali. To w większości kraj muzułmański. Pracowaliśmy tam z najbiedniejszymi, okazując im szacunek i miłość. To właśnie tam dostałem list, który informował mnie, że mam jechać na misje do Polski – opowiada o. Otto. Dla niego był to cud. Miał pracować w kraju Jana Pawła II.

– Wiele osób mówiło mi, że nie dam rady nauczyć się polskiego i że nie wytrzymam zimna. Przyznaję, że łatwo nie było. Nauka języka jakoś poszła, ale mrozy zimą są dla mnie bardzo trudne do wytrzymania. Na początku też nie mogłem się przystosować do rytmu dnia. U nas w pobliżu równika wszystko jest jasne. Dzień zawsze trwa 12 godzin, noc też. W Polsce zimą ciemno jest już o godzinie 16.00. Dla nas, Afrykanów, oznacza to, że trzeba iść spać. Z kolei latem widno robi się o godzinie 3 czy 4 rano, więc wypadałoby wstać. Musiałem zmienić tutaj rytm życia. Było trudno, ale się udało – opowiada o. Otto.

Misjonarz jest także pod wrażeniem polskiego Kościoła. – Byłem poruszony, widząc takie tłumy ludzi z całego kraju na Stadionie Narodowym podczas spotkania z o. Bashoborą. To kolejny dowód na to, jak możemy się wzajemnie ubogacać i ile mamy sobie do ofiarowania. O. John jest też bardzo znany w Ugandzie. Prowadzi wiele rekolekcji, ale takich tłumów naraz nigdy w Afryce nie zgromadził – mówi o. Otto. Misjonarz porównuje Kościół do zebry. To najpiękniejsze zwierzę w Afryce, bo ma zarówno białe, jak i czarne paski. To jak ludzie w Kościele – mają różny kolor skóry, a stanowią jedno.