Operacja Andrzej

Bartek i Joanna są w Ruchu do dzisiaj. – Gdy szliśmy do bierzmowania, ksiądz proboszcz zachęcił nas do włączenia się w działanie którejś z grup młodzieżowych w parafii, że to powinna być nasza dodatkowa formacja duchowa. Młodzi mieli do wyboru nie tylko Ruch, ale też KSM, Szkolne Koło Caritas czy służbę liturgiczną – wspomina Anna. Nie oddzielają się jedni od drugich, wspólnie prowadząc nabożeństwa dla młodych, organizując spotkania integracyjne przy ognisku, zabawy. – Nie ukrywam w rozmowach z ludźmi, że droga do Boga w Ruchu jest trudna, a formacja duchowa wymagająca, choć jest to program dla każdego, nawet dla kogoś, kto od Boga się oddalił. Zawsze mówię, że dążąc do świętości, musimy podłączyć się do źródła duchowego zasilania, a jest nim Bóg – podkreśla Anna, która uczestniczy w kursie animatorskim i chce dalej służyć innym w Ruchu Światło–Życie.

Wybrałam Jezusa

Dla Karoliny Kamudy „Andrzejem” była koleżanka Marysia. – Byłam wtedy w III klasie gimnazjum, zaproponowała mi wyjazd na oazę. Z początku nie chciałam jechać, nie byłam jakoś głęboko zakorzeniona w Kościele. Nie mogłam sobie wyobrazić atmosfery, o której mówiła Marysia. W końcu dałam się skusić – opowiada Karolina. Na oazie słowa zamieniły się w prawdę, Karolina poznała wielu wspaniałych ludzi, zanurzyła się w atmosferze Ruchu, choć Jezusa wybrała na swego Pana nie czwartego dnia, jak przewidywał program, lecz ostatniego. – Wcześniej nie zawsze się modliłam czy interesowałam Kościołem. Oaza to zmieniła, a zwłaszcza wybór Jezusa. Niesamowite przeżycie! – dodaje. Po powrocie nie zaprzestała formacji, uczestniczy w cotygodniowych spotkaniach grupy w Chorzelowie, jest już animatorką. W tej samej wspólnocie co Karolina jest też jej koleżanka Beata Gamracy, „przyprowadzona” przez animatorkę Paulinę, która powoli wprowadzała Beatę i innych w atmosferę oazową. – Pojechałam w III klasie gimnazjum na oazę i postanowiłam zostać w Ruchu. Zachwycili mnie ludzie, wspólnota, prowadzący ks. Jan Król i animatorzy. Kluczowym momentem był czwarty dzień oazy. Byliśmy w kościele, który wypełnił się śpiewem, podchodziliśmy do krzyża, wybierając Jezusa na swego Pana – wspomina Beata.

Glany i długie spódnice

Do oazowej wspólnoty parafialnej Beata przyprowadziła Dominikę. – Na początku znałam ją z widzenia, ale potem zaczęłam jej opowiadać, co przeżyłam na oazie. Zaprosiłam ją na spotkanie grupy w Wielki Piątek, do dzisiaj jest z nami, formuje się, gra na gitarze, pomagając wszystkim w lepszym przeżyciu liturgii, spotkań – dodaje. Opowiadając o Ruchu, dziewczyny spotykają się ze stereotypami, że ich spotkania to tylko modlitwa, że na oazach trzeba chodzić w spódnicy, że ogólnie jest sztywno. – Same się przekonałyśmy, że to nie jest prawda. Że można być punkiem w glanach, bo takich ludzi też spotkałyśmy, a jednocześnie, być bliżej Boga, Kościoła, innych ludzi. Nawet spódnica nie przeszkadza, a wręcz przeciwnie, pomaga, bo jest naszym znakiem szacunku dla miejsc świętych – podkreślają.

Karolina i Beata mówią o swoim doświadczeniu także w swoich klasach szkolnych. Cieszą się, kiedy ktoś pod wpływem ich świadectwa przypomina sobie o Bogu. Parafialna grupa Ruchu w Chorzelowie włącza się w różne działania, np. w Marsz dla Życia, w nabożeństwa Drogi Krzyżowej, w rekolekcje ewangelizacyjne… Są też ludźmi, którzy potrafią się świetnie razem bawić, grając w gry logiczne, przynoszone przez ks. Sławomira Sosnowskiego, opiekuna grupy, w kręgle, wyjeżdżając w góry lub chodząc na dyskoteki. I to wszystko bez alkoholu. Co będzie po maturze? – Znamy Rysia z Tarnowa, który studiuje w Warszawie, ale jest dla nas żywym przykładem, że można być w Ruchu nawet w stolicy – opowiadają z uśmiechem.

Przyjedźcie do Tarnowa!

Program obchodów Niedzieli Palmowej, 24 marca

• 10.00 – Hala Gumniska – rozpoczęcie Spotkania Młodzieży, koncert ewangelizacyjny Mateo
• 10.30 – Droga Krzyżowa ulicami miasta
• 13.30 – kościół bł. Karoliny – Msza św. pod przewodnictwem bp. Andrzeja Jeża, uwielbienie, agapa