Dużo zależy od proboszczów

Jędrzej Rams: W naszej diecezji pojawiło się Stowarzyszenie Żywego Różańca. Co to takiego?

Ks. prałat Marian Kopko: – Stowarzyszenie powstało z inicjatywy oddolnej diecezjalnych opiekunów Żywego Różańca. Jako moderatorzy dostrzegaliśmy, że ta bardzo liczna grupa wiernych w Polsce, modlących się na różańcu, nie ma żadnej osobowości prawnej. Przez dwa lata spotykaliśmy się pod Warszawą u sióstr loretanek. W tym czasie zbieraliśmy różne pomysły na uregulowanie statusu Żywego Różańca. Tak wypracowaliśmy statut, który w zeszłym roku obradujący we Wrocławiu Episkopat Polski zaakceptował i przyjął. Na jesieni zeszłego roku odbyły się pierwsze wybory do władz stowarzyszenia. Zostałem członkiem zarządu stowarzyszenia, a naszym opiekunem ze strony Episkopatu Polski jest abp Wacław Depo.

Czemu ma służyć to stowarzyszenie? Czy dzięki niemu modlitwa róż różańcowych będzie skuteczniejsza?

– Od kiedy mamy statut, czujemy się stabilniej. Mamy prawo do jeszcze mocniejszego naciskania, w cudzysłowie oczywiście, na naszych ordynariuszy do większego zaangażowanie w nasze działanie. Modlitwa różańcowa zawsze była wielką sprawą dla Kościoła, ale teraz – kiedy mamy sformalizowane struktury – zyskujemy też możliwość lepszego poruszania się w obrębie Kościoła. Mamy pewne pomysły np. na stałą audycję w Radiu Maryja czy też na ogólnopolską pielgrzymkę Żywego Różańca na Jasną Górę.

A jak ten nowy statut może się przełożyć na działanie Żywego Różańca w parafiach diecezji legnickiej?

– Wszystko jest uzależnione od proboszczów. To oni są zazwyczaj opiekunami grup, z którymi spotykają się raz w miesiącu na wymianie tajemnic. Poprzez statut chcemy też podpowiadać kapłanom np. jak przeprowadzać takie spotkania. Ja sam, będąc w seminarium przez sześć lat, tylko słyszałem, że istnieje coś takiego jak Żywy Różaniec. Tak naprawdę Żywego Różańca nauczyła mnie moja mama, która była zelatorką. I to ona powiedziała mi, co można robić np. w czasie zmiany tajemnic.

Co można robić w czasie spotkań?

– Kapłan może przejść, poświęcić tajemniczki i powiedzieć: trzymajcie się, módlcie się za to i za to. A równie dobrze może uklęknąć i adorować Najświętszy Sakrament, może omówić intencje misyjne i papieskie. Może wykorzystać ten czas na formację członków róż.

A czym powinna być dobrze prowadzona grupa?

– Dobrze prowadzona róża to nie tylko grupa osób spotykająca się raz w miesiącu. Ona powinna żyć życiem swoich członków i członkiń. Zelatorka ma obowiązek dowiedzieć się, dlaczego kogoś nie było na wymianie tajemnic, odwiedzić taką osobę. Jeżeli jest jakiś problem np. finansowy w danej rodzinie, to można wesprzeć ją nie tylko modlitwą, ale pomyśleć, jak zdobyć dla niej pieniądze. Zelatorka może troszczyć się np. o dostarczenie prasy katolickiej osobom, których na nią nie stać.

Żywy Różaniec kojarzy się z osobami starszymi. Jak Ksiądz to widzi, obserwując Żywy Różaniec z perspektywy diecezji albo nawet i Polski?

– Tak jest on kojarzony. To prawda. Ale tak nie musi być. Chociażby w Krzeszowie od trzech lat mamy szkolne koło różańcowe. Prowadzi je pani wicedyrektor. Każdego dnia dziesięć minut przed rozpoczęciem lekcji ponad trzydzieścioro dzieci gromadzi się w jednej z sal i odmawia cały Różaniec. Jest szansa, że te dzieci w przyszłości wejdą do Żywego Różańca. Rozmawiam z zelatorkami, które skarżą się, że ubywa członkiń i nie ma kim ich zastąpić. Mówię wówczas: macie dzieci, macie wnuki. Dlaczego ich nie wciągniecie? Zachęćcie, przypilnujcie, nauczcie. Tuż za miedzą, w Republice Czeskiej, po latach wojującego ateizmu Kościół odradzał się dzięki osobom, które potajemnie w domu odmawiały Różaniec. Tam łatwiej spotkać pełny kościół nie na niedzielnej Mszy św., lecz właśnie na nabożeństwie różańcowym. To pokazuje, jak wielką wartością dla zachowania wiary może być sumienne odmawianie Różańca.