Zarażeni Kościołem

Ks. Dzik stanowczo odpiera zarzuty, że ruch jest zbyt otwarty. – Zdecydowanie bardziej bałbym się wpływu sekt niż kontaktu z przedstawicielami dużych religii lub nawet niewierzącymi – mówi kapłan. – Jeżeli my nie będziemy z nimi rozmawiać, nigdy nie zrealizujemy ewangelicznego nakazu, „aby wszyscy byli jedno!”. – Wydaje się, że udało się w tych młodych ludziach, z którymi byliśmy, zasiać pewien „Boży ferment” – kończy ks. Szydełko. – Teraz publikują zdjęcia z Genfestu na portalach społecznościowych, rozmawiają z rówieśnikami o tym, co przeżyli. Przekonanie, że można żyć lepiej, zaczyna się rozszerzać w ich środowisku.

Co we mnie zostało?

Basia Ołoszczyńska, 18 lat

– Najbardziej poruszyła mnie wspólnota różnych narodów, przedstawicieli różnych religii, która zebrała się, by stworzyć jedność. Każdy swoją postawą starał się pokazać, że nie żyje tylko dla siebie, ale również dla innych. Tam we wzajemnych relacjach ludzie zwracali uwagę na Boga. Na co dzień tego nie ma. Po tym spotkaniu jestem bardziej otwarta na rówieśników i ich problemy. Mogę odkrywać ich wartość i wyjątkowość. Wierzę, że jeżeli ja będę otwarta w stosunku do nich, to i oni otworzą się na innych.

Maciek Kajkowski, 14 lat

– Mimo że było tam tak wielu ludzi, wszyscy czuliśmy się jak jedna rodzina. Rozumieliśmy się, nie było kłótni, zamieszania. W tej atmosferze bardziej żyliśmy słowami Boga. Na co dzień, w szkole, nie każdy to rozumie. Tam było czuć dojrzałość duchową. Teraz inaczej patrzę na to, jak można rozmawiać z drugim człowiekiem, kogo można w nim zobaczyć. Myślę, że jestem teraz bardziej cierpliwy i bycie milszym dla innych nie sprawia mi już kłopotu.

Ola Łyżwa, 18 lat

– Zachwyciło mnie to, że zniknęły tam wszystkie bariery kulturowe, mimo że każdy był z innego kraju. Ludzie wspólnie się bawili, modlili i nikt się tego nie wstydził. Wszyscy wiedzieli, po co przyjechali. Teraz inaczej patrzę na ludzi, których spotykam. Wiem, że warto mieć własne zdanie i warto dzielić się nim z innymi.