Całkowite poświęcenie się Bogu może zadziwiać, niepokoić, skłaniać do refleksji.
Teologia życia zakonnego w aspekcie apostolstwa.
Ukazanie światu tajemnicy Ojca i skierowanie ku Niemu w mocy Ducha Świętego całego stworzenia, a zwłaszcza ludzi, stanowi posłannictwo Jezusa Chrystusa, Wcielonego Syna Bożego. Jest On więc najpełniejszym i szczególnym znakiem Ojca. „Kto mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca". Znakiem Boga jest również Kościół, założony przez Jezusa Chrystusa dla dokonywania poprzez wieki dzieła uświęcenia i zbawienia. Kościół jest ściśle zjednoczony z Chrystusem - Głową i powołany do tego, by i członki miały Jego pełnię. Przez sakramenty Kościół udziela życia łaski swoim członkom, którzy upodabniają się do Chrystusa i uczestniczę w Jego zbawczym posłannictwie.
W roli znaku Boga, jakim jest Chrystus i Kościół, uczestniczę wszyscy ochrzczeni, żyjący wiarę i Ewangelię Chrystusa, której najistotniejszą treścią jest miłość. Chrześcijanie są znakiem Boga i świętości Kościoła w tej mierze, w jakiej są wierni swemu powołaniu i posłannictwu. Szczególnym znakiem Boga są osoby powołane do życia w zgromadzeniach zakonnych, ze względu na składana przez nie profesję rad ewangelicznych. Jest ona szczególna konsekracją, która korzeniami sięga głęboko w konsekrację chrztu i pełniej je wyraża. Jest więc całkowitym poświęceniem się Bogu i doskonałym upodobnieniem do Chrystusa.
Sobór Watykański II wyraźnie stwierdza, że życie zakonne jest charyzmatem uświęcającym nie tylko osoby powołane, ale i cały Kościół. Kościół pełny i żywotny postuluje więc model życia całkowicie oddanego Bogu, bo życie zakonne należy do wewnętrznej tajemnicy Kościoła i do jego świętości. Ono bowiem stwarza szczególne warunki pełnego przyjęcia łaski, udzielanej przez sakramenty i daje mocną więź z Bogiem żywym, ponad wszystko umiłowanym. Toteż życie zakonne powinno być zawsze troskę całego Kościoła tak powszechnego jak i diecezjalnego.
Kościół, który jest społecznością zbawiającą i zbawionych musi mieć w sobie ludzi, ukazujących na własnym przykładzie skuteczność łaski Bożej i zdolnych do poświęcenia całego życia jedynej i najważniejszej sprawie - życia z Bogiem i wnikania w Jego tajemnice. Do nich w pierwszym rzędzie należę ci, którzy są powołanie przez Jezusa Chrystusa do porzucenia trosk i osobistych ambicji, by niepodzielnym sercem przylgnąć do Boga i oddać się całkowicie sprawom Jego królestwa. Zycie zakonne, gdy jest autentycznie przeżywane we wspólnocie i bezkompromisowo skierowane ku Bogu, staje się wymownym i niezastąpionym znakiem, który niepokoi, dziwi, zmusza do przemyślenia własnej wartości i kieruje ku Bogu.
Odnotowano ofiary śmiertelne, ale konkretne liczby nie są jeszcze znane.
Biskup zachęca proboszczów do proponowania osobom świeckim tego rodzaju posługi.
Nauka patrzy na poczęte dziecko inaczej niż na zlepek komórek.