Zakony żeńskie w duszpasterstwie Diecezji Katowickiej

Teologia życia zakonnego w aspekcie apostolstwa.

Ukazanie światu tajemnicy Ojca i skierowanie ku Niemu w mocy Ducha Świętego całego stworzenia, a zwłaszcza ludzi, stanowi posłannictwo Jezusa Chrystusa, Wcielonego Syna Bożego. Jest On więc najpełniejszym i szczególnym znakiem Ojca. „Kto mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca". Znakiem Boga jest również Kościół, założony przez Jezusa Chrystusa dla dokonywania poprzez wieki dzieła uświęcenia i zbawienia. Kościół jest ściśle zjednoczony z Chrystusem - Głową i powołany do tego, by i członki miały Jego pełnię. Przez sakramenty Kościół udziela życia łaski swoim członkom, którzy upodabniają się do Chrystusa i uczestniczę w Jego zbawczym posłannictwie.

W roli znaku Boga, jakim jest Chrystus i Kościół, uczestniczę wszyscy ochrzczeni, żyjący wiarę i Ewangelię Chrystusa, której najistotniejszą treścią jest miłość. Chrześcijanie są znakiem Boga i świętości Kościoła w tej mierze, w jakiej są wierni swemu powołaniu i posłannictwu. Szczególnym znakiem Boga są osoby powołane do życia w zgromadzeniach zakonnych, ze względu na składana przez nie profesję rad ewangelicznych. Jest ona szczególna konsekracją, która korzeniami sięga głęboko w konsekrację chrztu i pełniej je wyraża. Jest więc całkowitym poświęceniem się Bogu i doskonałym upodobnieniem do Chrystusa.

Sobór Watykański II wyraźnie stwierdza, że życie zakonne jest charyzmatem uświęcającym nie tylko osoby powołane, ale i cały Kościół. Kościół pełny i żywotny postuluje więc model życia całkowicie oddanego Bogu, bo życie zakonne należy do wewnętrznej tajemnicy Kościoła i do jego świętości. Ono bowiem stwarza szczególne warunki pełnego przyjęcia łaski, udzielanej przez sakramenty i daje mocną więź z Bogiem żywym, ponad wszystko umiłowanym. Toteż życie zakonne powinno być zawsze troskę całego Kościoła tak powszechnego jak i diecezjalnego.

Kościół, który jest społecznością zbawiającą i zbawionych musi mieć w sobie ludzi, ukazujących na własnym przykładzie skuteczność łaski Bożej i zdolnych do poświęcenia całego życia jedynej i najważniejszej sprawie - życia z Bogiem i wnikania w Jego tajemnice. Do nich w pierwszym rzędzie należę ci, którzy są powołanie przez Jezusa Chrystusa do porzucenia trosk i osobistych ambicji, by niepodzielnym sercem przylgnąć do Boga i oddać się całkowicie sprawom Jego królestwa. Zycie zakonne, gdy jest autentycznie przeżywane we wspólnocie i bezkompromisowo skierowane ku Bogu, staje się wymownym i niezastąpionym znakiem, który niepokoi, dziwi, zmusza do przemyślenia własnej wartości i kieruje ku Bogu.