Imprezować czy nie? Gdzie jest granica między zabawą huczną a tą dozwoloną? Czy w ogóle można się bawić? Takie pytania stawia sobie dziś coraz mniej mieszkańców Wrocławia. Wkrótce rozpocznie się Wielki Post. Czy potrafi my w tym czasie skupić się na sprawach duchowych?
Przykazanie kościelne mówi jasno: „Zachować nakazane posty, a w okresach pokuty powstrzymać się od udziału w zabawach”. Jeśli spojrzymy na liczbę wrocławskich klubów proponujących zabawy ostatkowe, można odnieść wrażenie, że to jedno z najbardziej poważnie traktowanych przykazań. Praktyka okazuje się zupełnie inna, do tego stopnia, że rodzi się pytanie, czy ktoś się tym przykazaniem jeszcze dziś w ogóle przejmuje?
Właściciele dyskotek w stolicy Dolnego Śląska zapewniają, że w okresie Wielkiego Postu wcale nie zmniejszają się im obroty i nie narzekają na brak klientów. Potańczyć przychodzi tyle samo ludzi jak choćby w karnawale. Fabio Cortese, właściciel wrocławskiego klubu „Felicita”, zaznacza, że oprócz wielu studentów z zagranicy korzystających z wymian międzyuczelnianych dużą grupę jego klientów stanowią Polacy. – Nie jest ważne, czy to Wielki Post czy nie. W weekendy zawsze w lokalu jest pełno ludzi – mówi. Właściciel klubu niespecjalnie musi się też reklamować lub zachęcać do odwiedzin w tym czasie właśnie jego pubu. W podobnym tonie wypowiada się menager klubu i restauracji „Il Gusto”. – Mniej gości odwiedza nas w styczniu i we wrześniu, a w pozostałe miesiące liczba ta jest na stałym, wysokim poziomie – mówi Julita Zabuska.
Klientów i publiczność przyciągają do klubów również zespoły muzyczne. Lider wrocławskiej kapeli „Optimystic” Radosław Bąk zwraca uwagę, że grupa gra mniej koncertów w Wielkim Poście, ale jeśli się one odbywają, to traktowane są przez artystów tak samo jak w innych okresach roku. – Gramy zawsze na 100 procent, bo przecież muzyką staramy się przekazywać swoją energię naszym słuchaczom – mówi. Zaznacza jednak, że nie wyobraża sobie koncertowania w Wielkim Tygodniu i zapewnia, że ze swoim zespołem tego nie robi. – Akurat w tym roku szykujemy się do nagrania kolejnej płyty, więc w Wielkim Poście więcej czasu poświęcimy na próby – dodaje.
Głosy bywalców pubów są podzielone. – Post nie jest dla mnie w ogóle przeszkodą w imprezowaniu – mówi Anna, studentka Uniwersytetu Wrocławskiego. Mimo że uważa się za osobę wierzącą, to nie zgadza się z niektórymi zasadami obowiązującymi w Kościele. Maciek z Politechniki Wrocławskiej nie ma nic przeciwko zabawie, ale stara się, by miała ona odpowiednią formę. – Spotykam się ze znajomymi, ale zwracam uwagę na to, by spotkania nie miały hucznego przebiegu – mówi. Rezygnacja z dyskotek jest dla niego jednym z wyrzeczeń i elementem przygotowań do Wielkiej Nocy.
Ks. Jerzy Babiak, dyrektor Prywatnego Liceum Salezjańskiego, widzi tylko jedną drogę do ponownego zwrócenia uwagi na znaczenie Wielkiego Postu. – Trzeba jak najmocniej i najskuteczniej budzić świadomość duchową młodych i na nowo zafascynować ich Chrystusem – uważa. Drogą do tego mogą być porywające rekolekcje, ale też środki niekonwencjonalne. – Może warto zorganizować kampanię reklamową przypominającą, że człowiek to nie tylko ciało, ale i duch. A może trzeba w Wielkim Poście wejść do pubów, dyskotek i zacząć rozmawiać? – zastanawia się.
Ciało bez ducha
Ks. Jerzy Babiak, dyrektor prywatnego liceum salezjańskiego we Wrocławiu
– Nieumiejętność rezygnacji z przyjemności w okresie wielkiego Postu jest wyraźnym znakiem dramatycznie szybko postępującego procesu laicyzacji młodego pokolenia Polaków. wartość wiary i życia duchowego tracą na znaczeniu, a „używanie tego świata” i życie „z dnia na dzień” zastępują wyższe duchowe aspiracje. Człowiek staje się powierzchowny i niestety do życia zaczyna mu nieraz wystarczać, oprócz pracy lub studiów, kawałek parkietu do tańca i szklanka piwa.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
Nad sprawami duchowymi nie mamy pełnej kontroli i należy być ostrożnym.
W ramach kampanii w dniach 18-24 listopada br. zaplanowano ok. 300 wydarzeń.
Mają uwydatnić, że jest to pogrzeb pasterza i ucznia Chrystusa, a nie władcy.
Wraz z zakorzenianiem się praktyki synodalności w Kościele w Polsce - nadziei będzie przybywać.