Wędrowiec z ery wyobraźni

Ksiądz od zmarłego
wychodzi oknem chyba
sam nie pamięta
z gałęzi na gałąź

zagarnia śnieg
niechcący sutanną

poniżej głęboko
bawi się ziemia
w chowanego

Z Drezdenkiem ks. Jerzego łącznie wiąże 14 lat życia. W latach 90. uczył tu w szkole. – Stworzyliśmy grupę poetycką. Nazwali nas wtedy „zagłębiem poetyckim”. Do dziś wiele z tych osób pisze – wspomina ks. Jerzy. Od 5 lat jest przede wszystkim kapelanem w drezdeń­skim szpitalu powiatowym. Chorzy, z który­mi się spotyka, przychodzą na ogół na krótko, ale jest oddział Zakładu Opiekuńczo-Lecznicze­go, z którym człowiek się wiąże.

– To głównie ludzie starsi. Wielu z nich nie ma opieki. Widzę to po ich stolikach przy łóżkach. Jak nie ma soku, kwiatów, owoców to znaczy, że nikt cho­rego nie odwiedza. Wiążę się z tymi ludźmi. Nawet powstało o tym kilka wierszy – mówi ks. Jerzy.

Wielokrotnie bywa tak, że drezdenecki ksiądz spotyka się ze swoimi chorymi później na cmentarzu. – Bycie kapelanem to niełatwa po­sługa i trzeba mieć zdrowy dystans, ale na pew­no nie chcę do tego podchodzić służbowo, jak urzędnik. Są pewne emocje i dobrze. Jestem takim przewodnikiem – zauważa ks. Jerzy i dodaje: – Kiedyś szedłem z młodym kapła­nem do szpitala przez cmentarz. Opowiadam, że tę i tę osobę pochowałem, pokazując kolejne groby. Przechodziła wtedy obok nas znajoma staruszka. „Szczęść Boże proszę księdza”, po­wiedziała. „Ją też pochowam”, dodałem, żartując.

Ze śmiercią spotyka się na co dzień. – Jed­nego dnia namaszczam, a drugiego widzę łóżko zasłonięte parawanem albo puste. Do śmierci wciąż dorastam i tak chyba będzie zawsze. Przygotowuję innych, o sobie jednak jeszcze często zapominam – przyznaje ksiądz-poeta.