Świadkiem niebywałej rozmowy byłem podczas swej niedawnej podróży pociągiem. Naprzeciw mnie usiadły dwie tegoroczne maturzystki, omawiające kwestie związane ze zbliżającą się studniówką...
Widząc, jak łatwo i głęboko dzielą ludzi drobne różnice w poglądach, nie dziwię się, że kiedyś do podziałów między chrześcijanami doszło. Bardziej mnie boli, że raz wykopanych dołów, mimo wielu prób, przez setki lat nie udało się porządnie zakopać.
Czy walka i dialog na płaszczyźnie światopoglądowej i kulturowej wykluczają się podobnie, jak na płaszczyźnie politycznej? Wydaje mi się, że nie. Co więcej, dopiero ich połączenie może być naprawdę skuteczne.
Nie pójdę zatem śladem kolegów z innych redakcji i nie będę zastanawiał się nad tym, kto zostanie kolejnym przewodniczącym Konferencji Episkopatu, bo w moim proboszczowskim odczuciu są sprawy ważniejsze.
Parę dni temu w Legnicy pobito wracającego z kolędy księdza. Sprawców, 14-letnich chłopców, ujęto. Pobity z poważnym urazem oka trafił do szpitala. Wydawałoby się smutna, dość oczywista sprawa. Niestety, nie dla wszystkich.
Świeccy „muszą być do [apostolstwa] odpowiednio przygotowywani" - mówił arcybiskup Michalik. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że podstawą tego przygotowania powinno być wychowanie do myślenia i odpowiedzialności. Szkoła korzystania z sumienia.
„Ja filmy polskie dzielę na trzy grupy: na gnioty, chały i śmiecie", stwierdził kiedyś, w rozmowie z Tomaszem Raczkiem, nieżyjący już niestety Zygmunt Kałużyński. Dlaczego akurat te słowa wróciły do mnie, po obejrzeniu w kinie „33 scen z życia"?
Tyle słów o wolności i prawach człowieka. W walce o nie Ameryka potrafi wszczynać wojny na drugim końcu globu i oburzać się - oczywiście zachowując sobie furtkę do robienia interesów gospodarczych - na niedemokratyczne praktyki w innych krajach. Jednocześnie od 7 lat więzi bez sądu nie swoich obywateli.
Jeśli nie ma dowodów ani nawet wyraźnych przesłanek trzeba powstrzymać się od ocen, a tym bardziej insynuacji, z którymi polemizować nie sposób. A ewentualne przywrócenie sprawiedliwości w tych przypadkach, w których ktoś uniknie kary, pozostawić Bogu, który dokumentów nie potrzebuje.
Zapomniał kolega Jacek o dziennikarskim kanonie? Jeśli już koniecznie chciał napisać o kolędzie pozytywnie, to przynajmniej w jednym akapicie należało ponarzekać na pośpiech, brak dialogu i zmęczenie.