Kto z was jest bez grzechu?

Teraz zaczyna się ta trudna droga do rozwiązania problemu winy. Jest to droga często bardzo długa. Wiedzie ona rozmaitymi zaułkami, zakolami i rzekłbym, że trudność tej drogi polega na tym, że najdłużej się idzie do tego, co najbliższe. Kiedy się patrzy na tę drogę z bliska, ale z zewnątrz – tak jak ja w tej chwili patrzę na problem, o którym wzmiankowałem przed chwilą – to ja widzę (może mi się wydaje, że widzę), jak blisko jest rozwiązanie, a zarazem słyszę, jak daleka [jest] droga do tego, co najbliższe.

Myślę, że nie ma bardziej znakomitego tekstu, który rozwiązuje ten ludzki problem winy, jak tekst Ewangelii. Tekst Ewangelii, który pokazuje, w jaki sposób człowiek może się wznieść ponad odwet i ponad pogardę. Nie tylko pokazuje to, ale motywuje, mówi, dlaczego może.

Może zwróćmy uwagę teraz na klika zasadniczych kroków na tej drodze wiodącej do rozwiązania problemu winy. Przypomnijmy najpierw scenę z jawnogrzesznicą. Scena z jawnogrzesznicą jest tutaj bardzo ważna, mówi bardzo wiele, ale to dopiero początek rozwiązania problemu winy. Znamy doskonale tę scenę: złapano kobietę na złym uczynku, prowadzą ją przed oblicze Chrystusa i pada to pytanie: „Co robić? Mojżesz kazał kamienować, a ty co czynisz?”. Jezus odpowiada: „Jeśli ktoś z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamieniem”.

Myślę, że jest to bardzo ważny moment w odkryciu wewnętrznej logiki winy. Bo złudzenie winy polega na tym, iż człowiek myśli jak dziecko – jak naiwne, głupie dziecko – że on jest niewinny, a wszyscy inni są winni. Człowiek myśli, że jego odwet jest usprawiedliwiony, że jego pogarda jest usprawiedliwiona, w związku z czym ma prawo rzucić kamieniem, bo oddaje tym, czym w niego rzucono. Tymczasem tutaj się mówi: „Jeśli ktoś z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamieniem”.