Ból świata jest bólem Kościoła

Pytanie z sali: Czy Kościół włączy kobiety do procesu decyzyjnego Kościoła?

Synod to nie tylko księża, to także świeccy. Młode delegacje będą zaproszone z różnych miejsc i będą uczestniczyły w synodzie. Papież powiedział, że zorganizuje synod dla samych młodych. To włączanie już się dzieje.

Chcemy być wspólnotą ducha. Wyzwania są bolesne, wyzwania stoją przed Kościołem. Nic nie jest bardziej przydatne niż zobaczenie świata jakim jest. Wtedy możemy poszukać rozwiązań gdzie indziej. To jest nasza propozycja miejsca, w którym można znaleźć rozwiązanie.

Rewitalizacja korzeni chrześcijańskich to ich humanizacja.

Jeżeli połączymy te różne elementy, które są częściami rozwiązania: chcemy mówić nie tylko o potrzebie autentycznego humanizmu, ale dla nas chrześcijan człowiek w centrum to każdy człowiek, który może wykorzystywać swoją wolność, ale jest człowiekiem dla innych ludzi. To da się realizować tylko w dialogu i jest możliwe tylko, jeśli będziemy promowali solidarność.

Nauka katolicka mówi, że mamy być darem. Dzieło stworzenia jest uszkadzane, ale nie zostało jeszcze zniszczone. Nas posłano na świat, by kultywować go i troszczyć się o ten świat, by na nowo tworzyć dzieło zbawienia tam, gdzie ludzie giną. Dzieło boskie jest w nas samych: to my mamy stawić opoór temyu, co dehumanizuje. Jesteśmy instrumentami łaski boskiej i zmartwychwstania. W ten sposób będziemy mogli tworzyć na świecie dobro, nadawać nowy sens gospodarce, ekonomii, etc. Wspólnym sensem jest osoba ludzka.

Przeznaczeniem zasobów ziemi jest: służyć wszystkim. Nikogo nie możemy wyłączać i nikogo faworyzować. Nie dzielić się z biednymi dobrami świata to okradać ich z tego, co jest ich. Solidarność i rozwój to nie są odrębne cele, To jest ten sam cel. Skuteczny model gospodarczy powinien promować rozwój, ale rozwój solidarny. Rozwój razem.

Mamy brak zaufania, strach przed innymi, brak jedności. A to jest logika Kaina. Logika daru i zasada braterstwa, to zadania które pozwalają nam na transformację naszych instytucji i rodzin, tak byśmy mogli się kontaktować z innymi.

Nie musimy ubogich szukać w Kalkucie, mamy ich w swoim społeczeństwie. Izolacja to najgorsza forma ubóstwa. Solidarność, wspólne dobro, powinny się też odnosić do tego rodzaju ubóstwa.

Skoro osoba ludzka jest w centrum, skoro muszę być na ziemi dla innych ludzi, to mogę to realizować tylko przez dialog i spotkanie, przez tworzenie kultury solidarności i troski o wspólne dobro.

Powinniśmy dbać o ten wspólny dom - ziemię - by wszyscy tu czuli się dobrze.

Musimy budować przyjaźń po to, by na zasadach przyjaźni działać. Różnice nie powinny stawać się górami nie do przebycia. budujemy na zasadzie: czas jest ważniejszy od przestrzeni.

UE zbudowała już społeczny, solidarnościowy model wspólnego dobra. Ale w Polsce mówiąc o solidarności mówimy o koncepcji, któa pochodzi z tego kraju. To bycie dostępnym dla innej osoby. Solidarność tworzy relacje z innymi ludźmi. Ludzie są przecież jedną wielką rodziną. Rodzina chrześcijańska jest rodziną ludzką. Gdy mówimy o relacjach rodzinnych, to w rodzinie jesteśmy gotowi do poświęcenia. ten element rodzinnej solidarności jest czymś, co przenika do pracy.

Solidarność oznacza też biblijne preferencje dla ubogich. Wszyscy musimny odpowiedzieć: gdzie jest Twój brat. Nie możemy odpowiedzieć, jak Kain, powiedzieć że nie troszczymy się o brata czy siostrę. Pytanie o ubogich to pytanie nie tylko o ekonomię, ale też o rzeczywistość społeczną, która izoluje i zagraża.

Konflikt jest naszą rzeczywistością. Nie można ich zamiatać pod dywan. Ale nie można się na nich skupiać, bo traci się z oczu perspektywę. Celem jest jedność. Istnieje pokusa by umyć ręce i koncentrować się na konsumizmie. Powinniśmy być gotowi na rozwiazywanie konfliktów i powiązanie tych rozwiązań ze zmianą. [W konteście UE: Brexit trzeba rozwiązać, mamy nadzieję, że następne Brexity nie nastąpią.] 

Rozwiązanie jest możliwe tylko przez wielkich ludzi, którzy są gotowi, by iść o krok dalej. Solidarność jest wielkim i trudnym zadaniem, ale potrzebujemy jej dzisiaj.

Priorytety. Naszym priorytetem powinien być czas: powinniśmy inicjować i rozwijać procesy. projekt UE jest projektem, nie można pracować tylko nad krótkoterminowymi rozwiązaniami, by mieć wizję.

Jedność jest ważniejsza niż konflikt, rzeczywistość od idei, całość niż część [za Franciszkiem]. Trzeba, żebyśmy się zastanowili nad budową wspólnego dobra. Polityka krótkowzroczności poszukuje szybkiego rozwiązania problemu, by pewne grupy szybko mogły dojść do władzy. Nie możemy się kierować tylko taktycznymi rozwiązaniami, powinniśmy sięgać dalej w przyszłość. 

Kwestia klimatu. Powinniśmy być odpowiedzialni nie tylko za siebie, ale i za cały świat. Jeśli nie będziemy dbali o środowiska będziemy przyczyniali się do wielkich nadużyć i gwałtu na ludzkości. Szacunek dla środowiska to szacunek dla osoby ludzkiej. Musimy zwracać uwagę na wspólne dobro. Co to oznacza w Europie? W kulturze w której podkreśla się wartość dialogu potrzeba konsensusu i budowy społeczeństwa włączającego. Celem jest budowa świata włączającego, dla wszystkich, nie tylko dla niektórych i przez niektórych. 

Migracja jest dobrym przykładem podejścia, w którym mamy wziąć odpowiedzialność za innych. Odpowiedzialnością lokalnych społeczności jest integrowanie się z migrantami. Migracja nie ma miejsca w świecie po raz pierwszy. Stany Zjednoczone to alamgamat migrantów. Papież Franciszek jest synem migrantów. Migracja to temat naczelny dzisiejszego świata. To, co się na świecie dzieje, to ciągła migracja ludów. Trzeba otwierać drzwi migrantom. Musimy się zastanowić (każdy naród) jak można tym ludziom pomóc?

Bycie człowieka dla innych wymaga odpowiedzialności socjalnej i społecznej. Obecna sytuacja nie umożliwia nikomu,  by stali obok walczących. mamy osobową i osobistą odpowiedzialność, by włączyć się w rozwiązywanie takich sytuacji. Solidarność jest cementem naszego dialogu, naszych inicjatyw wobec marginalizowanych, bezrobotnych, tych którzy cierpią. UE powinna rozwiązywać problemy w oparciu o zasady pomocniczości i odpowiedzialności.

W wizji Kościoła mówimy o wzajemnym wspieraniu się. Trzeba wspierać różne formy dialogu miedzy instytucjami europejskimi i instytucjami religijnymi. Powinno to być nadal promowane.

Kiedy człowiek żyje dla innych, czy ni to przez kulturę dialogu i spotkania. W takiej relacji pozostaje cały czas, jest dostępna innym. Kultura spotkania i integracji jest bardzo ważna. Chodzi o to, by móc rozwiązywać wspólnie konflikty wśród ludzi. Dlatego papież Franciszek przypomina, ze trzeba rozwijać kulturę dialogu i współdziałania. To można też rozwiązać w Unii Europejskiej i wśród jej partnerów. 

Powinniśmy szanować poziomą ideę pomocniczości. 

Osoba ludzka, która jest w samym centrum, musi być też w centrum wszelkich religii. To przypomnienie o wolności, która stanowi naszą obecność dla innych. Nie jesteśmy w centrum sami. Jesteśmy tu obecni dla wspólnego dobra. Kościół nigdy nie zaakceptował absolutnej suwerenności jednostki. Zawsze jako ludzie jesteśmy w relacji do innych. W tym rozwiązaniu podkreślamy godność człowieka i jego podmiotowość. Ta koncepcja antropologiczna zapewnia pełen rozwój człowieka.

Rewitalizacja Europy ma charakter antropologiczny: osoba ludzka musi zawsze pozostawać w centrum rozważać. Osoba ludzka stanowi fundament każdej społeczności. należy w tym zawrzeć osoby bardzo słabe i bardzo mocne. Po prostu wszystkich. 

Jak budujemy nową Europę, fundamenty nowych wartości, w których Europa może skutecznie zwalczać ból? Prof. Buttiglione wspomniał o nieudanych wysiłkach JPII, który apelował o umieszczenie "korzeni chrześcijańskich" w konstytucji Europejskiej. Nie uznano właściwych korzeni Europy, to też źródło bólu. Kościół dąży do rewitalizacji tych korzeni.

Kościół podziela problemy świata, ale też przedstawia rozwiązania tych problemów. Warto uznać, że relacje między Kościołem a ludzkością są relacjami, w których oferuje się pewne rozwiązania. Jakie zatem mamy propozycje?

Kościół jest częścią ludzkości, to nie jest coś poza jej ramami. To jest coś, co jej służy. Wszystkie problemy i wyzwania, które stoją przed ludzkością, stoją przed Kościołem.

"Ból świata jest bólem Kościoła. Chrześcijanie na rzecz lepszego świata" Jako chrześcijanie uznajemy, że ból świata jest bólem Kościoła i chcemy proponować sposoby, by świat stał się lepszy.

Przywożę pozdrowienia od Dykasterii Integralnego Rozwoju Człowieka. Życzymy powodzenia Zjazdowi Gnieźnieńskiemu.

Początek sesji o 11:30.

Sesji przewodniczy dr Karlies Abmeier z Fundacji Konrada Adenauera.

​kard. Peter Turkson - ghański duchowny rzymskokatolicki, specjalizuje się w teologii biblijnej, od 2003 r. – kardynał. W latach 1992-2009 był arcybiskupem Cape Coast w Ghanie. W 2009 r. został przewodniczącym Papieskiej Rady Iustitia et Pax. Od 2017 r. jest prefektem nowo utworzonej watykańskiej Dykasterii do spraw Integralnego Rozwoju Człowieka.