Odnowieni

Jak głosi pierwszy wpis, którego dokonał pisarz Henryk Sienkiewicz w księdze pamiątkowej Muzeum Diecezjalnego w Płocku, „Kościół jest stróżem przeszłości piastunem teraźniejszości i siewcą przyszłości”. Zatem chrześcijanin to człowiek, który żyje we wspólnocie Kościoła i pozwala się prowadzić Duchowi Świętemu. W początkach czerwca wspominamy I pielgrzymkę (2-10 czerwca 1979) św. Jana Pawła II do Ojczyzny. Dla wielu to niemal czas zaprzeszły. Jednak duchowy impuls do odnowy polskiej ziemi, który popłynął wówczas z papieskiego przesłania, jest wciąż aktualny.

9 czerwca 1979 Papież Polak przemawiał w szczególnym miejscu – w krakowskiej dzielnicy Nowa Huta. Wskazał, że „podstawowa prawda o życiu ducha ludzkiego, która wyraża się poprzez Krzyż”, który „trwa, choć zmienia się świat”. Przypomniał, iż „w pracę człowieka jest głęboko wpisana tajemnica Krzyża, jest wpisane prawo Krzyża. Czyż nie na pracy ludzkiej spełniają się te słowa Stworzyciela, wypowiedziane po upadku człowieka: ‘W pocie czoła będziesz pożywał twój chleb’ (por. Rdz 3,19)?”. Z naciskiem podkreślił również: „Nie można oddzielić krzyża od ludzkiej pracy. Nie można oddzielić Chrystusa od ludzkiej pracy”. Zwracając się do zebranych Papież apelował: „Kościoły, których budowę z takim wysiłkiem – ale i entuzjazmem – podejmowaliście, podejmujecie, prowadzicie – wszystkie powstają po to, ażeby poprzez nie Ewangelia Jezusa Chrystusa wchodziła w całe wasze życie. Zbudowaliście kościoły. Wypełnijcie życie swoje Ewangelią”.

We Wprowadzeniu do moich rozważań pt. Prowadzeni przez Ducha Świętego (Poznań 20218) ks. prof. Stanisław Urbański napisał m.in.: „Ilekroć człowiek modli się wspólnie i uczestniczy w Eucharystii, trwa u źródła czerpania życia duchowego, które nie jest z niego, ale jest w nim od momentu otrzymania chrztu. Źródłem tym jest Duch Święty, który nieustannie kształtuje w nas dziecięctwo Boże”. To Duch Boży prowadzi naszą codzienność w stronę Jezusa i sprawia, że możemy stać się bardziej Chrystusowi, czyli święci. Nie może to się jednak dokonać wtedy, gdy odrzucimy krzyż, tracąc przez to istotę naszej tożsamości bycia uczniem Mistrza z Nazaretu.