Zmartwychwstał

Co prawda u nos w doma to tak bardzij wędrówki od poradni do poradni. Od lykorza do lykorza. Od roku nic nie chce się zmienić. Ale czasem i takie wyprawy potrafią pozytywnie zaskoczyć.

Wychodzi człowiek z ośrodka. Pogoda fajna, wiosenna, to może by się tak kawałek przejść, a nie od razu na autobus (bo tym razem „diagnozowaliśmy” po sąsiedzku, w Piekarach).

Idziemy! Może sztywno, nieco kulejąc, ale idziemy. A przed nami co? Camino!

Tu? Na jakimś osiedlu? Blokowisku? A jednak.

Znaczek jest. Strzałka jest. Więc i uciecha jest. Mój wewnętrzny kaminiorz lubi to! A i filatelista ma z tego uciechę, bo przecież ostatnio przyszła do nas, do domu, pocztówka z Compostelii. Znajomi wybrali się na pielgrzymkę i proszę: niby oni tam – my tu. A wszyscyśmy jakoś razem. Na tym samym Camino.

To trza teraz po pieczątkę z jakubową muszlą do piekarskiej bazyliki iść. Dojdziemy? Nie dojdziemy? Próbujemy.

Ostatecznie się udało. Z bólami, przygodami, „przysiadkami” na ławeczkach, ale teraz to już każde wyjście z domu tak wygląda. Najważniejsze, że pieczątka jest. I pocztówki z Piekar, które też od razu wysłaliśmy. A i coś na dzisiejszy Prima Aprilis się znalazło.

Teraz pewnie niektóre piekaroki się na mnie obrażą - trudno. Ale ten kościół św. Rodziny, który też po drodze mijaliśmy, naprawdę z zewnątrz wygląda na jakiś primaaprilisowy żart. Skrzyżowanie rotundy, barbakanu i lodowiska z masztem antenowym na dachu, który dopiero po bliższym przyjrzeniu, okazuje się być krzyżem.

Szalone lata ’90 w architekturze (nie tylko) sakralnej? Rzeczywiście szalone. I niby człowiek nie raz już widział, jak ten postmodernizm made in Poland wyglądał w praktyce, ale…

No jest to „budyn” nie z tej ziemi. Tylko czy o taką właśnie nieziemskość w Kościele nam chodzi?

*

Poniżej dorzucam jakubowy dokument, który ostatnio pojawił się w sieci. Po niemiecku, ale, jak wiadomo, na Youtube można sobie różne inne napisy ustawić. A te tzw. tłumaczenia automatyczne z roku na rok coraz lepsze.