Tajemnice Ziemi Świętej

Skąd? Z drugiego wydania albumu Adama Bujaka i Marka Skwarnickiego, który ukazał się niedawno nakładem wydawnictwa Biały Kruk. Publikowaliśmy już na Wiara.pl fragment tej książki (księgi!), a dziś pora, by napisać o niej parę słów od serca.

Bo też trudno byłoby czytać/przeglądać „Tajemnice Ziemi Świętej” bez serca. Serce zawsze bije mocniej, gdy jest się tam – w Nazarecie, Betlejem, Jerozolimie…

Czasy mamy takie, że to głównie wojenni korespondenci raportują nam każdego dnia, co się tam teraz dzieje. Tym bardziej fajnie wrócić do wydarzeń z roku 2000, 2004, przede wszystkim zaś do tego, co najważniejsze. Uwiecznionego na kartach Biblii.

W warstwie tekstowej mamy tu i fragmenty Pisma Świętego, i zamyślenia Jana Pawła II, i medytacje Skwarnickiego, a także sporo jego poezji. Np. wiersz „Nowe życie”. Taki oto jego fragment szczególnie przypadł mi do gustu:

Udowadniają
Głoszą
Skaczą sobie do oczu
Zadają decydujące ciosy
które o niczym nie decydują

Ileż to już takich ciosów się otrzymało? Ileż samemu zadało? I co? Ano nic. Po czasie okazuje się, że były… No właśnie. Po nic. Życie – zgodnie z Bożym Planem – płynie sobie dalej. I coraz bardziej zaskakuje. A wszystkie te decydujące decyzje decyzyjnych sprzed lat nic już dziś nie znaczą. O niczym, ostatecznie, nie zdecydowały. A przecież ostatecznymi być miały.

Ale, że „Tajemnice Ziemi Świętej” to album, mamy tu także (a może przede wszystkim) zdjęcia Bujaka. Różne.

Jest trochę fotografii pamiątkowo-dokumentalnych z papieskiej pielgrzymki w roku 2000. A więc Jan Paweł II na pierwszym planie. Ale jest też mnóstwo zdjęć pejzażowych, jak również „poetyckich”. Facet potrafi cyknąć wszystko. Co niby doskonale wiemy od lat, a jednak, zawsze takie obcowanie z jego dziełami, dokonaniami, to istna artystyczna uczta. 

Pierwsza w oko wpadła mi „Uliczka w najstarszej części Jerozolimy, prowadząca do Wieczernika”, więc to tę fotografię „wyciągam” do felietonu. Ale prawda jest taka, że tych mega-zdjęć jest tu zatrzęsienie, więc można by ten album oglądać i medytować godzinami.

Niby nie ma na to czasu. Obowiązki i rozpraszacze nie pozwalają. A jednak może warto spróbować?

Nie zmarnować tego Wielkie Postu…