Czy uwielbienia można się nauczyć? Rozmowa z założycielką Projektu Przebudzenie

Marcin Jakimowicz: Skąd wiesz, że w niebie nie będzie panowała głucha cisza?

Marta Miłuńska: Bo gdyby to była niebiańska norma, to Jan nie zanotowałby w Apokalipsie, że „nastała cisza jakby na pół godziny”. To było odstępstwo od reguły. Zachwyca mnie dynamika Apokalipsy: starcy padają na twarze, narody powstają i upadają, a Kościół? Uwielbia. Bestie powstają i upadają, ale Kościół nie zajmuje się nimi. Zajmują się nimi aniołowie, a Kościół oddaje chwałę „Siedzącemu na tronie” i Barankowi. To jego misja. Cisza również ma swoją rolę, jest chwilą spotkania z tym, co się we mnie dzieje, nazwaniem tego po imieniu. Kiedy popatrzysz na to z perspektywy psychologicznej – jest bardzo istotna. W terapii jest momentem „uważnienia”, wsłuchania się w siebie. Nie ma zasady „cisza jest dobra, a głośna modlitwa zła”. Modlenie się głośno jest ogromnym darem. Dlaczego? W ciszy słuchasz, dźwiękiem wyrażasz. A Bóg zapragnął przecież, byśmy wydawali dźwięki. Gdy człowiek się rodzi, to nie siedzi cicho, ale drze się wniebogłosy, wtedy lekarze wiedzą, że noworodek żyje.