Sytuacja w Libanie jest dramatyczna

„Ten dzień od samego rana jest zupełnie wyjątkowy. Właściwie wszystko jest pozamykane, nawet małe osiedlowe sklepy. Mieliśmy rano trudność, żeby zrobić podstawowe zakupy. Od godz. 14 zablokowane są wszystkie ulice dojazdowe do centrum, co nie przeszkadza ludziom się gromadzić. Od kilku dni zwołują się w różnych punktach, w zależności od tego jakie środowiska reprezentują, żeby protestować wobec tej dramatycznej sytuacji, która ma miejsce w Libanie, a którą po raz kolejny uwidoczniło to wydarzenie sprzed roku – mówi papieskiej rozgłośni ks. Szewczyk. – W porcie na godzinę 18:00, czyli dokładnie w rok po wybuchu chrześcijan gromadzi na Mszy maronicki patriarcha kard. Bechara Boutros Raï. Jest on bardzo ważną postacią w tym kraju. Z jednej strony bardzo radykalnie przywołuje ducha chrześcijańskiego. W tym napięciu, gdzie rodzi się jakiś odruch zemsty, gdzie jest pomysł, by odpłacić za swoje cierpienia on wzywa do tego, żeby zachować tożsamość i ducha chrześcijańskiego, co dla tych ludzi w obecnych okolicznościach jest szalenie trudne. Z drugiej strony jest to też patriarcha, który nie stroni od zaangażowania w sprawy społeczne. Czasami bardzo mocno domaga się sprawiedliwości, przejrzystości, odnowienia instytucji społecznych i państwowych. Stąd też słowo, które skieruje dzisiaj do Libańczyków będzie niesamowicie ważne.“

„Oprócz tego pierwszego okresu, dwóch, trzech tygodni zaraz po wybuchu, kiedy sporo środków zaangażowaliśmy w pomoc doraźną, czyli zorganizowanie jedzenia, mieszkania dla tych, którzy rzeczywiście na skutek wybuchu byli bezdomni, lekarstw, które były wtedy potrzebne i środków medycznych, to potem przez cały rok naprawialiśmy domy dla najuboższych rodzin w portowej dzielnicy – mówi Radiu Watykańskiemu ks. Szewczyk. – Udało się naprawić ponad 70 domów w różnym stopniu zniszczonych. Tam, gdzie trzeba było naprawić okna, wymienić drzwi, kupić nowe meble, to tam interweniowaliśmy. Pomogliśmy także w przynajmniej 20 miejscach pracy. Równocześnie z tą pracą pomocową nawiązaliśmy bardzo przyjazne i życzliwe kontakty z miejscowymi ludźmi. Teraz chcemy się przestawić w dużej mierze na pracę z młodym pokoleniem. Chcemy formować grupę ludzi otwartych na współpracę, mających myślenie obywatelskie. Zależy nam na tym, żeby to z ich strony wychodziły pewne pomysły, jak wspólnie aktywizować lokalne środowisko. Chodzi o to, żeby zwłaszcza wśród młodych umacniać nadzieję na to, że Liban może trwać jako symbol kraju zbudowanego równocześnie przez dwa stronnictwa muzułmańskie i przez chrześcijan.“