Wczesnym rankiem pewnego letniego dnia 1522 roku święty Ignacy modlił się, stojąc na schodach klasztoru dominikanów w miejscowości Manresa. Było to krótko po jego nawróceniu. Nagle doznał zachwycenia „i ujrzał Przenajświętszą Trójcę jakby pod postacią trzech klawiszy [organu], a to z tak obfitymi łzami i z takim łkaniem, że nie mógł zapanować nad sobą”. Płacząc, przyłączył się do procesji, która wychodziła z klasztoru i, jak sam później wspominał, nie mógł powstrzymać łez aż do obiadu. „A po posiłku nie mógł mówić o niczym innym tylko o Trójcy Przenajświętszej, a używał przy tym mnóstwa różnych porównań, doznając w tym radości i pociechy. I już na całe życie pozostało mu to wrażenie, tak iż doznawał wielkiej pobożności, ilekroć modlił się do Trójcy Świętej” – czytamy w autobiografii świętego.