Każdy powinien stać się artystą pokoju

W świetle „braterskiej wizji” globalnego świata, zaproponowanej przez encyklikę, dramat wojny – bliskiej lub dalekiej – z jej pasmem cierpień staje się centralny. Słowa Papieża zbudziły się ze zbiorowego przyzwyczajenia do logiki konfliktu, ponieważ wojny stały się stałym towarzyszem naszych czasów, jakby faktem politycznym i kulturowym.

„Wojna – stwierdza zaniepokojony Papież – nie jest widmem z przeszłości, ale stała się stałym zagrożeniem. I jest teraźniejszością. Istnieje także ryzyko, że będzie przyszłością. Ta niszcząca współczesność wojny jest widoczna wszędzie: od Morza Śródziemnego po Afrykę. Dla wielu są to „ich wojny”: nie dotyczą nas. Dotykają nasz świat jedynie wtedy, kiedy przybywają do nas uchodźcy. Jednak te „kawałki” wojny spajają się ze sobą, tworząc wybuchowy klimat, przelewając się i angażując wszystkich: ogień może się rozprzestrzeniać. W globalnym świecie złudne jest myślenie o odizolowaniu się od konfliktu. A jednak żyjemy tak, jakby to było możliwe – podkreśla prof. Riccardi. – Encyklika rozszerza nasze spojrzenie na świat w świetle braterstwa: to, co jest dalekie, dotyczy nas. Bratnie spojrzenie nigdy nie jest krótkowzroczne. Jest ewangeliczne i ludzkie, ale pozostaje również o wiele bardziej realistyczne od wielu ideologii czy polityk uznających się za takie.“

Encyklika ukazuje – zdaniem prof. Riccardiego, że każdy jest strażnikiem pokoju. Zadaniem instytucji w „architekturze pokoju” jest rewitalizacja. Zwykli ludzie także nie powinni być zwykłymi obserwatorami. Bycie artystami pokoju jest zadaniem dla wszystkich: trzeba odważyć się bardziej występować przeciwko wojnie poprzez codzienny i twórczy bunt. Jeśli wielu może prowadzić wojnę, wszyscy mogą pracować jako artyści pokoju.