Pokonać ciemność

Tu jest mój dom

Efekty są widoczne dopiero po latach, kiedy jako absolwentki opuszczają ośrodek. Mogą wyjść po ukończeniu osiemnastego roku życia. Czasem zostają dłużej, by dokończyć naukę. Szybko wchodzą w relacje damsko-męskie. Zakładają własne rodziny. Chcą sprawdzić, czy są atrakcyjne jako kobiety. Próbują nadrobić to, czego nie miały w dzieciństwie. Część z nich zostaje na Śląsku Cieszyńskim, zrywa kontakty z dawnymi znajomymi i rozpoczyna nowe życie. Jednej z pierwszych absolwentek nawet udało się z mężem zbudować własny dom. Jej historia bardzo cieszy. Podczas pobytu w ośrodku chodziła do zawodówki handlowej. Została nawet kierownikiem w sklepie. Nie wszystkie radzą sobie tak dobrze. Nie wszystkie nawet legalizują nowe związki. Wychowawcy tego nie pochwalają, ale z miłością nie są w stanie wygrać. Potrzeba akceptacji jest silniejsza niż rozsądek. Czasem dziewczyny po latach przyjeżdżają i mówią: „ nie powinnam tak robić, ale wtedy nie mogłam inaczej”. Inne wracają do ośrodka z wdzięcznością. Wracają, bo tu był ich dom, jakiego nie zapewnili im biologiczni rodzice.

  Jan Drzymała Zajęcia plastyczne w Nierodzimiu Sklejanie ich połamanego świata kosztuje nieraz bardzo wiele. Pomaga spoglądanie na ich życie w kontekście ich historii i bagażu doświadczeń. Wtedy widać postęp, jaki zrobiły w ośrodku i można się razem z nimi cieszyć z każdej dobrej chwili. Życia nie da się za nie przeżyć. Można tylko pokazać im drogę. Nauczyć zasad, którymi same muszą się kierować. Trzeba by mieć serce z kamienia, żeby nie czuć bólu, obserwując ich upadki, a przecież w ośrodku „Święta Rodzina” pracują żywi ludzie z krwi i kości. Ludzie, którym czasem już brakuje sił, zwłaszcza w takich sytuacjach, jaka zdarzyła się m.in. w maju tego roku.