Pius XII uznał go za model kapłańskiego życia, ojca biednych, pocieszyciela chorych, wsparcie uwięzionych, wybawiciela potępionych.
Józef Cafasso urodził się w Castelnuovo d'Asti w Piemoncie 15 stycznia 1811 r. Był trzecim dzieckiem z czworga rodzeństwa. Jego siostra Marianna została matką bł. Józefa Allamano. Od początku był wychowywany w duchu żywej wiary. Gdy ukończył szkołę średnią w Chieri, udał się do miejscowego niższego seminarium. Następnie na studia teologiczne do Turynu.
22 września 1833 r., gdy miał 22 lata, został wyświęcony na kapłana. Wstąpił do Instytutu Teologii Moralnej. Po śmierci założyciela Instytutu, objął stanowisko rektora. W tym czasie spotkał ludzi, którzy w przyszłości zostali wyniesieni na ołtarze. Był przewodnikiem duchowym św. Jana Bosko, przekazywał mu duchowość św. Franciszka Salezego. Ks. Cafasso wspierał ks. Bosko oraz nowo założone Zgromadzenie Salezjańskie, nie tylko w sposób duchowy, ale również materialnie. Jan Bosko zwracał uwagę, że ks. Cafasso był delikatny i drobiazgowy, to wszystko można było usłyszeć w jego głosie, a jednak był wielki duchem.
Ks. Józef wspierał w powołaniu swojego siostrzeńca, bł. Józefa Allamano, założyciela Misjonarzy Consolata. Był także kierownikiem dla ludzi świeckich, polityków i założycieli różnych Instytutów oraz Zgromadzeń.
W ciągu 24 lat ks. Józef nie tylko wychował pokolenia kapłanów, ale poświęcił się intensywnej pracy duszpasterskiej na rzecz wszystkich potrzebujących. Pracował wśród więźniów. Miał dla nich zawsze dobre słowo i cygara. Zapewniał pomoc rodzinom i zwolnionym z pracy.
Franciszek zrezygnował z publikacji adhortacji posynodalnej.
Jako dewizę biskupiego posługiwania przyjął słowa „Ex hominibus, pro hominibus” (Z ludu i dla ludu).