Co mówi Duch do Kościoła?

Ewangelia, która nie przynosi człowiekowi wyzwolenia w jego sytuacji jest nieporozumieniem - mawiał ks. Franciszek Blachnicki. To ważne zdanie, bo przypomina, że nie mamy do czynienia z teorią, ale ze Słowem, które ma moc. Niestety, wielu ludzi nie widzi tej mocy Ewangelii. Nie odnosi jej do swojego życia, a jeśli już, to tylko jako źródło prawa. Ograniczeń, nie wyzwolenia. Jak im tę moc Słowa pokazać?

Zdanie ks. Blachnickiego wskazuje na ważną rzecz: chodzi o wyzwolenie człowieka znajdującego się w bardzo konkretnej sytuacji. To pojedynczy człowiek i unikalna sytuacja. By pomóc mu zobaczyć moc Ewangelii należy przede wszystkim dowiedzieć się, na czym polega jego konkretna niewola. Trzeba go usłyszeć. Trzeba z nim wyruszyć w drogę.

Takim wyruszeniem w drogę z młodymi ma być nadchodzący synod biskupów. Ma on rozpocząć proces wzajemnego poznawania się, usłyszenia głosu młodych, ich potrzeb, znalezienia wspólnego języka. Jacy są? Czego potrzebują? W tradycji duchowej Kościoła jest wiele skarbów. Każda epoka ma swoich mistrzów, sięga na inną "półkę" tego duchowego skarbca. Kto dziś może przemówić do młodych szczególnie? Może trzeba sięgnąć aż do pierwszych wieków chrześcijaństwa? Do mnie na przykład najlepiej przemawia List do Diogneta* (II w. po Chr.). Co przemówi do ludzi młodszych o blisko pokolenie? Nie dowiemy się tego, jeśli nie podejmiemy rozmowy.

Synod powinien także uświadomić nam wszystkim, że młodzi nie są kandydatami na członków Kościoła (jak dorosną, to może ich posłuchamy...), ale są - mówiąc językiem biblijnym - żywymi kamieniami wznoszonej budowli. Już teraz, dzisiaj. To jest także ich Kościół. To także ich odpowiedzialność. Ich głos jest ważny. Także przez nich może mówić do Kościoła Duch Święty. Obyśmy Go nie zignorowali w pełnym pychy przekonaniu, że to my mamy nauczać, a oni słuchać.

Nawet jeżeli synod oficjalnie pozostaje „synodem biskupów”, ze względu na rolę, jaką odgrywają w nim pasterze, nie może stać się jednak wydarzeniem nie angażującym całego Kościoła - podkreślał niedawno w wywiadzie dla włoskiej agencji katolickiej SIR włoski jezuita, specjalny sekretarz Synodu Biskupów, o. Giacomo Costa. Pytanie, czy jesteśmy nim choć trochę zainteresowani?

* Fragmentem Listu do Diogneta chciałabym się z Państwem podzielić. Może komuś również się spodoba?

Chrześcijanie nie różnią się od innych ludzi ani miejscem zamieszkania, ani językiem, ani strojem. Nie mają bowiem własnych miast, nie posługują się jakimś niezwykłym dialektem, ich sposób życia nie odznacza się niczym szczególnym. Nie zawdzięczają swej nauki jakimś pomysłom czy marzeniom niespokojnych umysłów, nie występują, jak tylu innych, w obronie poglądów ludzkich. Mieszkają w miastach helleńskich i barbarzyńskich, jak komu wypadło, stosując się do miejscowych zwyczajów w ubraniu, jedzeniu, sposobie życia, a przecież samym swoim postępowaniem uzewnętrzniają owe przedziwne i wręcz paradoksalne prawa, jakimi się rządzą.

Mieszkają każdy we własnej ojczyźnie, lecz niby obcy przybysze. Podejmują wszystkie obowiązki jak obywatele i znoszą wszystkie ciężary jak cudzoziemcy. Każda ziemia obca jest im ojczyzną i każda ojczyzna ziemią obcą. Żenią się jak wszyscy imają dzieci, lecz nie porzucają nowo narodzonych. Wszyscy dzielą jeden stół, lecz nie jedno łoże. Są w ciele, lecz żyją nie według ciała. Przebywają na ziemi, lecz są obywatelami nieba. Słuchają ustalonych praw, z własnym życiem zwyciężają prawa. [...]

Spotwarzają ich, a są usprawiedliwieni. Ubliżają im, a oni błogosławią. Obrażają ich, a oni okazują wszystkim szacunek. [...] Ci , którzy ich nienawidzą, nie umieją powiedzieć, jaka jest przyczyna tej nienawiści. Jednym słowem: czym jest dusza w ciele, tym są w świecie chrześcijanie. Duszę znajdujemy we wszystkich członkach ciała, a chrześcijan w miastach świata.