O życiu konsekrowanym instytutów świeckich

Życie "konsekrowane w świecie" nie jest łatwe. Jego istota polega bowiem na umiejętnym łączeniu konsekracji ze świeckością. Ma to być "wierność Chrystusowi i obecność w świecie". Wierność Chrystusowi aż do złożenia siebie w ofierze razem z Chrystusem - i wierność człowiekowi we wszystkich ludzkich sprawach, by dawać ludziom pokój i miłość Chrystusa. Ten rodzaj życia konsekrowanego jest szczególnie odpowiedni dla osób zaangażowanych w różne formy posługi społecznej.

Istnieją w Kościele instytuty świeckie żeńskie, najliczniejsze, i nieliczne męskie, a także kapłańskie instytuty świeckie - bo kapłani diecezjalni, zwani też kapłanami świeckimi, żyją często samotnie pośród ludzi, więc potrzebują duchowego oparcia we wspólnocie, aby przez przyjęcie rad ewangelicznych mogli lepiej sprostać kapłańskiemu powołaniu i dawać świadectwo Chrystusowi.

Życie konsekrowane w świecie skarbem Kościoła
Ta forma życia, jest wciąż jeszcze mało znana. Zakony mają sytuację o wiele łatwiejszą: sam habit lub wykonywane dzieła apostolskie i misyjne objawiają ich rodzaj życia. Instytuty świeckie natomiast prowadzą życie konsekrowane ukryte w sercu świata. Co więcej, ta opatrznościowa forma życia jest tak mało znana, że osoby, którym Bóg daje powołanie do instytutu świeckiego, często nie potrafią tego powołania u siebie rozpoznać. Odczuwając pragnienie całkowitego oddania się Bogu, pragną równocześnie pozostać w świecie, ale wydaje im się, że jedno wyklucza drugie.

Łączenie tych dwu - wydawałoby się nie do pogodzenia - wymiarów życia to Wielka (choć trudna) Przygoda z Bogiem i ludźmi. Papież Paweł VI - który podkreślał "opatrznościową zbieżność między charyzmatem instytutów świeckich a obecnością Kościoła w świecie" - nie bez powodu nazwał ich członków "alpinistami ducha", którzy "poruszają się na skraju równi pochyłej". Scalanie bowiem w jednym powołaniu świeckości i konsekracji stawia członków tych wspólnot - jak powtarza Jan Paweł II - "w samym centrum konfliktu, który porusza i rozdziera duszę współczesnego człowieka".

Powołanie to wymaga więc szczególnej duchowej i ludzkiej dojrzałości. Dlatego osoby świeckie konsekrowane tworzą wspólnoty, w których mają zapewnioną formację i duchowe wsparcie. Członkowie instytutów, choć żyją w rozproszeniu, mają oparcie we własnej Wspólnocie, z którą utrzymują regularny kontakt przez rekolekcje, dni skupienia, spotkania dyskusyjne i indywidualne. Codziennym ich pokarmem jest Msza święta, Liturgia Godzin, czytanie Pisma Świętego, lektura duchowa i modlitwa osobista.

Kto by chciał więcej wiedzieć o instytutach świeckich i o innych formach życia konsekrowanego, może się zwrócić do Diecezjalnego Centrum Powołań, które ma siedzibę w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu.

Na koniec, Drodzy Diecezjanie, zwracam się do Was z gorącym apelem: Proście Boga - nie tylko drugiego lutego, kiedy w Dzień Życia Konsekrowanego wspominać będziemy Matkę Jezusa, ale każdego dnia - proście o błogosławieństwo dla wszystkich osób konsekrowanych żyjących w naszej diecezji i o nowe święte powołania do wszystkich form życia konsekrowanego. Módlcie się zwłaszcza o dwie sprawy: o przygotowanie w diecezji sandomierskiej klasztoru na przyjęcie sióstr z zakonu kontemplacyjnego - oraz w intencji instytutów świeckich: o ich rozwój, o tak potrzebne Kościołowi nowe powołania do tej nowej formy konsekracji, do tego tak potrzebnego sposobu życia na co dzień w sercu świata. Kieruję ten apel zwłaszcza do tych z Was, którzy jesteście chorzy i samotni, abyście w tych intencjach ofiarowali swoje modlitwy i cierpienia, a także do wszystkich członków (jest Was już kilka tysięcy!) Parafialnych Kół Stowarzyszenia Przyjaciół Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Wy, którzy otaczacie modlitewną troską naszych alumnów, módlcie się również o nowe powołania do zakonów i instytutów świeckich - módlcie się za wszystkie osoby konsekrowane naszej diecezji, które są wielką pomocą dla kapłanów w ich posłudze parafialnej. Upraszam o to w sposób szczególny prezbiterów - spowiedników i kierowników duchowych, z duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego.

Wszystkim Wam, Umiłowani Diecezjanie, z całego serca błogosławię. Każdej niedzieli odprawiam za Was Mszę świętą, polecając Bogu Wszechmogącemu wszystkie Wasze sprawy, osobiste, rodzinne i społeczne.

Wasz pasterz
bp Wacław Świerzawski
Sandomierz, w niedzielę 27 stycznia 2002 roku w przeddzień święta Ofiarowania Pańskiego