Droga Neokatechumenalna: Abp Głódź do kapłanów

A oto krótka treść Statutu Drogi Neokatechumenalnej, zatwierdzonego przez Stolicę Apostolską oraz krótka historia Drogi.

Neokatechumenat nie jest ruchem ani stowarzyszeniem, ani samodzielną instytucją kościelną. Droga Neokatechumenalna, według Statutu zatwierdzonego przez Stolicę Apostolską została uznana – zgodnie z wolą inicjatorów – za proces pochrzcielnej formacji chrześcijańskiej, który oddany jest w służbę pracy duszpasterskiej w diecezjach i w parafiach. Nad Droga mają czuwać inicjatorzy ( i następcy) w porozumieniu z Biskupami diecezjalnymi i papieską Radę ds. Świeckich.

Po ponad pięciu latach pracy, Stolica Święta zaaprobowała Statut Drogi Neokatechumenalnej, potwierdzając autentyczność jej charyzmatu. Dekret zatwierdzający Statut, z datą Uroczystości św. Piotra i Pawła, został uroczyście wręczony 28 czerwca 2002 r. inicjatorom Drogi, Kiko Arguello i Carmen Hernandez, wraz z Ojcem Mario Pezzi, przez kardynała Jamesa F. Stafforda, Przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Świeckich, dykasterii, której Ojciec Święty powierzył zadanie prowadzenia prac nad Statutem i towarzyszenia Neokatechumenatowi w przyszłości.

Zatwierdzenie Statutu Drogi Neokatechumenalnej jest owocem wspólnej pracy pięciu dykasterii: Papieskiej Rady ds. Świeckich, Kongregacji Doktryny Wiary, Kongregacji Kultu Bożego, Kongregacji Duchowieństwa i Kongregacji Wychowania katolickiego. Jest to gest o wielkiej doniosłości, gdyż dotyczy pierwszego katechumenatu pochrzcielnego uznanego oficjalnie przez Kościół katolicki. Zatwierdzenie Statutu formalizuje i precyzuje akt uznania dokonany już w 1990 r. przez Ojca Świętego, który w Liście "Ogniqualvolta" uznał Drogę za "itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych".

Opracowanie Statutów trwało tak długo, gdyż sformułowania najczęściej używane przez Kodeks Prawa Kanonicznego dotyczą stowarzyszeń lub fundacji, co nie odpowiadało naturze Drogi Neokatechumenalnej. Jako inicjacja chrześcijańska Droga jest procesem formacyjnym, który ma pełnić rolę służebną i może być wykorzystywany w pracy duszpasterskiej przez biskupów diecezjalnych i proboszczów, nie stanowiąc samodzielnej instytucji. Statut złożony jest z 35 artykułów. W pierwszym wyrażona została natura Drogi i opisane zostały cztery dobra duchowe, które stanowią Drogę Neokatechumenalną;

1. "Neokatechumenat", czyli katechumenat pochrzcielny;

2. stałe wychowanie wiary, czyli ciągła formacja wspólnot, które pozostają w parafii po zakończeniu neokatechumenatu;

3. katechumenat chrzcielny (dla nieochrzczonych);