Ewangeliczna doskonałość w świecie

Za założyciela karmelitańskiego tercjarstwa uznaje się błogosławionego Jana Soretha, który urodził się w Caen w Normandii w 1394 roku. Tam wstąpił do Karmelu i przyjął święcenia kapłańskie. W 1440 r. wybrano go na prowincjała, a w roku 1451 został generałem zakonu. Na jego prośbę papież Mikołaj V w roku 1452 zatwierdził proponowany przez niego sposób życia dla ludzi świeckich (mężczyzn i kobiet) i dał przełożonym karmelitów prawo przyjmowania osób świeckich do uczestnictwa w życiu Karmelu. Jednak dopiero w 1921 roku papież Benedykt XV zatwierdził regułę dla Świeckiego Zakonu Karmelitańskiego. Zakon według terminologii ówczesnej nazywał się Trzecim Zakonem Świeckim NMP z Góry Karmelu i św. Teresy.

Świecki Karmel w Polsce
Za datę powstania Trzeciego Karmelu na ziemiach polskich przyjmuje się rok 1864, kiedy to narodziła się wspólnota przy klasztorze Sióstr Karmelitanek Bosych w Krakowie. Najsilniejszy rozwój Świeckiego Zakonu Karmelitańskiego nastąpił po reformie klasztoru w Czernej i odnowie życia zakonnego męskiego Karmelu w Polsce, co nastąpiło w 1880 roku. Kierownikiem duchowym III Zakonu w Czernej został wówczas charyzmatyczny Rafał Kalinowski, przyczyniając się do wielkiego wzrostu zainteresowania tą formą życia. Do roku 1911 do wspólnoty III Zakonu w Czernej wstąpiły 972 osoby. W 1893 roku św. Rafał Kalinowski założył wspólnotę Świeckiego Karmelu w Wadowicach, przyjmując do niej wiele młodych osób, niemających nawet 30 lat. Do końca 1911 roku zostało tam przyjętych 240 osób, nie tylko z Wadowic, ale i z pobliskiego Górnego Śląska.

Niebawem na Śląsku było już kilkanaście wspólnot Trzeciego Karmelu. Skupiały w swych szeregach około tysiąca tercjarzy. W czasie II wojny światowej członkowie III Zakonu unikali pokazywania się na terenie parafii. Umacniali wiarę poprzez prywatne spotkania i pobożne modlitwy w domu. W latach, gdy państwo i partia komunistyczna walczyły z Kościołem, wspólnoty tercjarskie występowały publicznie jedynie przy nielicznych okazjach. Obawiając się podstawianych agentów UB i SB, zbierano się tylko w domach, a jeśli w kościele, to tylko na godzinę.

Charyzmat Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych
Mówiąc ogólnie o życiu duchowym członków Świeckiego Karmelu, można powiedzieć, że zobowiązują się oni dążyć do doskonałości ewangelicznej w świecie, inspirując swoje życie chrześcijańskie duchem Karmelu i pozostając pod jego kierownictwem. Duchowość karmelitańska nakazuje świeckiemu karmelicie mieć szczególną wrażliwość na wiarę w miłość Boga, pielęgnować modlitwę kontemplacyjną wraz z konsekwentną ascezą wyrzeczenia, być wspaniałomyślnym w miłości braterskiej, podsycać zapał apostolski oraz żyć w bliskiej łączności z Matką Bożą i pod Jej opieką.

Realizując te wskazania, karmelici świeccy poświęcają na modlitwę - „w wewnętrznej atmosferze skupienia” - co najmniej pół godziny dziennie, uczestniczą w miarę możliwości codziennie we Mszy świętej, każdego dnia odmawiają jutrznię i nieszpory według Liturgii Godzin, dodając przed nocnym spoczynkiem kompletę, którą można - mając ku temu słuszne powody - zastąpić inną modlitwą. Szczególne miejsce w życiu karmelity świeckiego zajmuje sakrament pokuty i pojednania, co jest oczywiste, jeśli bierze się poważnie pod uwagę realizowanie powołania do świętości.