Być oazami pokoju

Na początku nie miałem możliwości pracy, aż do momentu, kiedy to jeden z lokalnych garbarzy zaproponował mi nauczenia się tego rzemiosła, co też uczyniłem. Następnie przez 3 lata pracowałem razem z nim, co, nie powiem, wzbudzało pewne zdziwienie. Dla mnie jednak było to wspaniałe doświadczenie. Czułem się trochę, jak Paweł Apostoł, który po porażce w Atenach zarabiał na życie swymi rękami. Była to też niesamowita okazja do spotkania się ze zwyczajnymi ludźmi i życia w rytm wyznawanej przez nich religii.

W 1987r. miejscowy biskup mianował mnie wikariuszem generalnym diecezji Sahary. Diecezji, która ma 2 mln km kwadratowych, ponad 3 miliony mieszkańców i około setki chrześcijan skupionych w 11 różnych miejscach tego ogromnego obszaru. Zadanie, jakie mi biskup wówczas powierzył nie było natury administracyjnej. Zlecił mi zajęcie się formacją tej małej trzódki chrześcijan. W ten sposób dużo podróżowałem, odwiedzając wszystkie wspólnoty chrześcijańskie, udzielając nie tylko formacji teologicznej i biblijnej, ale i związanej z rozwojem człowieka. Zajmowałem się tym do 1994 roku, kiedy to zostałem mianowany przełożonym naszego nowicjatu we Fryburgu w Szwajcarii.

W 1997r. wraz z przeniesieniem francuskojęzycznego nowicjatu ze Szwajcarii do Burkina Faso, także i ja przeniosłem się, i miałem ten honor uczestniczyć w początkach tego nowego nowicjatu znajdującego się w mieście Bobo Dioulasso. Przebywałem tam do 1999r., kiedy zostałem mianowany przełożonym Prowincji Maghreb, w skład której wchodzi Algieria i Tunezja.

Przez następnych 5 lat pełniłem tą funkcję, a moją siedzibą był Algier. Dużo czasu jednak spędzałem poza nim odwiedzając nasze wspólnoty w całej Algierii i oczywiście w Tunezji. W czerwcu 2004r. zmarł biskup diecezji Sahary Michel Gagnon, także Ojciec Biały. W październiku tego samego roku zostałem mianowany jego następcą, a grudniu 2004r. miał miejsce mój ingres tu w Ghardai.

Muszę przyznać, że danie pozytywnej odpowiedzi na propozycję objęcia biskupstwa, nie było czymś heroicznym, gdyż wtedy już bardzo dobrze znałem tę diecezję. Podjęcie więc przeze mnie nowych obowiązków duszpasterskich nie było czymś trudnym.

Jeśli chodzi o duchowieństwo pracujące w tej diecezji, to jego liczba na przestrzeni tych ostatnich lat w zasadzie się nie zmieniła. Jest tutaj 25 kapłanów i 40 sióstr zakonnych. Czymś nowym jest natomiast obecność ludzi świeckich pracujących na rzecz diecezji. W tej chwili mamy cztery takie osoby, co na pewno daje nieznany tu do tej pory obraz misjonarza, który był kojarzony z kobietami lub mężczyznami, którzy nie wchodzą w związki małżeńskie. Jeśli chodzi o wiernych tej diecezji, to jest to mała wspólnota w skład, której wchodzi dziesiątka kobiet chrześcijanek pochodzących głównie z Europy a zamężnych z Algierczykami oraz grupa pracowników rafinerii, których także otaczamy troską duszpasterską.

Na terenie naszej diecezji mamy dwie wspólnoty Ojców Białych: tutaj w Ghardai oraz w Ouargla. Od samego początku swojej obecności angażowali się oni w działalność edukacyjną i formację zawodową. Zmieniło się to po roku 1976r. kiedy doszło do nacjonalizacji wszystkich instytucji zajmujących się nauczaniem. Nowym polem naszej działalności stały się biblioteki.

Tak Ghardaia jak i Ouargla są miastami, gdzie jest dużo młodzieży uczącej się, której nieraz brakuje bądź książek, bądź spokojnego miejsca do studiowania, a nasze biblioteki spełniają te funkcje. Początki naszych bibliotek były skromne, gdyż obawialiśmy się trochę, że i one mogą paść ofiarą nacjonalizacji. Z czasem jednak udało nam się powiększyć zbiory, które służą tak młodzieży uczącej się, jak i zwykłym czytelnikom.

W bibliotekach organizujemy także kursy językowe – angielskiego i francuskiego, zarówno dla młodzieży, jak i dla dorosłych. Aczkolwiek w ubiegłym roku w wyniku pewnych nieporozumień z ministerstwem edukacji musieliśmy ograniczyć kursy dla młodzieży. Oprócz tego prowadzimy oczywiście działalnością duszpasterską, tak na miejscu przy naszych dwóch misjach, jak i w okolicznych rafineriach, gdzie zawsze znajduje się pewna liczba katolików dla których regularnie, co tydzień jest odprawiana Msza Święta.