Skrzynka pytań

Odnośnie do Opatrzności Bożej. Niektórzy księża zachęcają „by brać życie w swoje ręce”, a inni, by zaufać Bogu i pozwolić Mu kierować swoim życiem. Jak wyjaśnić tę sprzeczność?

– Posłużę się znanym przykładem. Dom pewnego człowieka nawiedziła wielka powódź. Poziom wody stale się podnosił, a on przenosił się na kolejne piętra, aż dotarł na dach. Ufał Bogu i prosił Go usilnie o ratunek. Trzy razy podpływał ponton z ratownikami. Ale nasz bohater za każdym razem odmawiał pomocy. „Ufam Bogu, więc On mnie wyratuje” – tak sobie powtarzał. W końcu utonął. Kiedy więc stanął przed obliczem Boga, zapytał z pretensją: „Dlaczego mnie nie uratowałeś, przecież tak Ci ufałem?”. „Jak to – odpowiedział Bóg – przecież posłałem ci trzy razy ponton z ratownikami!”.

No właśnie. Cała sztuka życia zgodnie z wiarą to podejmowanie świadomych, mądrych decyzji. Bóg nie posyła mi jakiegoś scenariusza, który mam zrealizować, nie szepcze mi do ucha, co mam zrobić w danym momencie. Dał mi rozum i wolność. Mam korzystać z tych darów i w tym sensie brać życie w swoje ręce – kierować nim.

Z drugiej strony wiara w Opatrzność, zaufanie Bogu to postawa pokory. To przekonanie, że nie wszystko zależy ode mnie, że jest coś więcej. Że w labiryncie życia i poszukiwaniu najlepszej drogi Bóg jest zawsze po mojej stronie, delikatnie sugeruje mi najlepsze rozwiązanie, wspiera mnie. Chce przecież, żebym się nie zagubił, ale odnalazł drogę do celu. No, ale On za mnie nie będzie żył, nie będzie pracował, kochał, podejmował decyzji itd.

Maryja powiedziała Bogu: „Niech mi się stanie według Twego słowa”. W tych słowach jest Jej konkretna decyzja i jednocześnie całkowite powierzenie się Bogu. To dla nas wzór.