Święty Feliks III

Jako głowa Kościoła wystąpił Feliks między innymi przeciw monofizytyzmowi, oraz domagał się rezygnacji Akacjusza z urzędu patriarchy Konstantynopola oraz Piotr Mongosa z funkcji patriarchy Aleksandrii. Tego pierwszego ekskomunikował, drugiego natomiast złożył z urzędu, podczas synodu w 435 roku. Jego decyzje nie przyniosły jednak realnych skutków.

Z listów, które papież wysłał do cesarza Zenona wiemy między innymi, iż Ojciec Święty prosił cesarza o pomoc dla katolików prześladowanych na północy kontynentu afrykańskiego przez Wandali, a także starał się zabiegać u niego o rozwiązanie konfliktu z Mongosem.

Papieskie zabiegi okazały się jednak daremne, a patriarcha Akacjusz włączył nawet Mongosa do tak zwanych dyptychów, czyli wykazów kościelnych dostojników, za których wierni modlą się w czasie Mszy, wykreślając z nich jednocześnie Feliksa...

Z historii wiemy, że wkrótce potem wandalska ofensywa oraz antychrześcijańskie wystąpienia w północnej Afryce nieco zelżały, pojawił się natomiast inny problem. W jaki sposób traktować wiernych, którzy siłą zostali zmuszeni przez Wandali do przyjęcia ariańskiego chrztu? Słynący z surowości Feliks domagał się od nich wieloletniej pokuty, co także nie przysporzyło mu zwolenników na chrześcijańskim Wschodzie. Zmarł 1 marca 492 roku, w dziewiątym roku swego pontyfikatu.