Święty Godfryd: Święty dający pokój

Godfryd pochodził z bardzo dobrej rodziny. Kiedy miał 5 lat, został przyjęty przez opata jako kandydat. Po ukończeniu szkoły klasztornej, wstąpił do benedyktynów. Początkowo pełnił w opactwie obowiązki zakonnego brata. W wieku 25 lat został wyświęcony na kapłana, a następnie powołano go na opata w Nagent-Sous-Coucy.

W 1104 roku święty został zmuszony do objęcia stolicy biskupiej w Amiens, jednak nie zrezygnował ze sprawowania godności pasterza diecezji. Konsekracji Godfryda dokonał arcybiskup Reims, Manasses. W tym czasie miał okazję zetknąć się z papieżem Paschalisem II. Godfryda łączyła z papieżem serdeczna przyjaźń, która mogła się później przyczynić do wygnania świętego.

Nieugiętość i stanowczość świętego przyczyniła się do jego porażek. W roku 1114 r. Godfryd usunął się do założonej przez św. Brunona „Wielkiej Kartuzji”. Jednak synod w Beauvais nakazał mu powrót do diecezji. Święty Godfryd podjął swoje obowiązki biskupie i zorganizował synod w Chalons w 1115 roku.

Podczas powrotu do Amiens św. Godfryd zatrzymał się w Soissons w opactwie benedyktyńskim. Tam też zmarł 8 listopada 1115 roku. Legenda podaje, że przeciwnicy Godfryda próbowali go otruć, jednak jedzenie z trucizną zjadł jego pies, który padł martwy.

Św. Godfrydowi zaraz po śmieci zaczęto oddawać kult. W latach 1136-1138 jego żywot spisał Mikołaj, mnich benedyktyński z Soissons. Do „Martyrologium rzymskiego” wpisał św. Godfryda kardynał Cezar Baroniusz.