Cesarzowa na ołtarzach - św. Pulcheria

Już samo imię świadczy o jej niezwykłości, bowiem wykazy hagiograficzne znają tylko jedną świętą o imieniu wywodzącym się od łącińskiego pulcher – co znaczy „piękny”. Nie dziwi więc fakt, że Pulcheria wedle historycznych przekazów wyróżniała się niezwykłą urodą.

We wczesnej młodości oddano ją na wychowanie eunuchowi Antiochowi, dzięki czemu zdobyła wszechstronne wykształcenie, ze znajomością greki i łaciny włącznie. Już jako piętnastolatka – po śmierci swego ojca – została cesarzową i pełniła wkrótce wszelkie dworskie obowiązki z zaskakującą, jak na swój młody wiek, rozwagą i sumiennością. Zarządzała imperium z uwagi na małoletniość następcy tronu – Teodozjusza II. Gdy ten dorósł, Pulcheria opuściła w roku 447 królewski dwór, by oddać się życiu klasztornemu. Wcześniej jednak, przez całe lata, zgodnie współrządziła z bratem. Otrzymała nawet tytuł Augusty, zaś jej popiersie stanęło zaraz obok popiersia Teodozjusza.

Pulcheria miała bardzo silny wpływ na Teodozjusza, co zaowocowało poprawom stosunków między Rzymem a Konstantynopolem. Dzięki jej staraniom ufundowano niezliczone ilości kościołów i opactw. Walnie przyczyniła się także do kanonizacji czterdziestu męczenników z Sebasty i zwalczania licznych w tamtych czasach herezji - dekrety przeciwko nestorianom, montanistom i eunomianom były jej inicjatywą. Prowadziła korespondencję z papieżem Leonem I Wielkim. Nie stroniła od nauki - w wolnym czasie pilnie studiowała Pismo Święte. Będąc żarliwą katoliczką, skłoniła Atenę Eudiokę, przyszłą żonę Teodozjusza II, do przyjęcia chrztu.

Na skutek intryg nieprzychylnego ministra Chryzapiusza, Pulcheria zmuszona była do opuszczenia dworu i zamieszkania w pałacu Hebdomon. Także Patriarcha Konstantynopola, Nestoriusz, dla spodobania się ministrowi, mającemu ogromny wpływ na cesarza, ukazywał jawną niechęć siostrze Teodozjusza. Uniemożliwił jej nawet uczestnictwo w niedzielnej liturgii. To nie zniechęciło dzielnej kobiety w działaniach mających na celu walkę z herezją i wspieranie prawowitej wiary. Po śmierci brata natychmiast powróciła na dwór cesarski i objęła rządy, usuwając Chryzapiusza.

W 450 roku została żoną wysoko postawionego oficera Marcjana, którego niebawem okrzyknięto imperatorem. Mimo małżeństwa dochowała złożonych w młodości ślubów czystości, do których nakłoniła także swoje dwie siostry. W 451 roku udało jej się doprowadzić do zwołania Soboru Chalcedońskiego, gdzie definitywnie potępiono naukę Nestoriusza. Pulcheria uczestniczyła w jednej z sesji osobiście, a po odbytym soborze sam Papież wysłał pismo z podziękowaniem dla cesarzowej.

Św, Pulcheria zmarła w roku 453 dożywszy 54 lat. Jej ciało spoczęło w kościele Dwunastu Apostołów. Z rozkazu Cesarza Leona na jednym z placów Konstantynopola wzniesiono jej posąg. Mimo, że kronikarze nie zapisali dokładnej daty zgonu, 10 września uznawany jest za dzień dorocznej pamiątki Świętej Cesarzowej.