Dzwonki alarmowe

Zdaniem kard. J. Ratzingera kryterium prawdziwości i znaczenia objawienia prywatnego jest jego ukierunkowaniem ku samemu Chrystusowi. Jeżeli objawienie oddala się od Niego, jeśli staje się od Niego niezależne albo wręcz chce uchodzić za inny i lepszy zamysł zbawienia, ważniejszy od Ewangelii, wówczas z pewnością nie pochodzi od Ducha Świętego. Prefekt Kongregacji Nauki Wiary dodaje jednak: „Nie wyklucza to, że objawienie prywatne może inaczej rozkładać akcenty, prowadzić do powstania nowych form pobożności lub do pogłębienia i upowszechnienia już istniejących”.
Do znaków wiarygodności objawień maryjnych ks. Prof. M. Rusecki zalicza cuda, „sensus fidei”, czyli charyzmatyczną wiarę ludu Bożego, owoce objawień (np. wzrost wiary, pobożności, życia sakramentalnego) oraz aprobatę Kościoła.

O czym mówi Matka Boża?

Siostra Łucja, uczestniczka objawień Maryi w Fatimie, uważa, że celem wszystkich objawień było nakłonienie ludzi do nieustannego wzrastania w wierze, nadziei i miłości. Jej zdaniem cała treść objawień miała prowadzić tylko do tego.

Podczas objawień maryjnych widzący niejednokrotnie otrzymywali wizje. Dzieci w Fatimie widziały szereg obrazów, wśród których najbardziej przerażający był widok piekła.

Najczęściej objawiająca się Matka Boża wzywa ludzi do nawrócenia, do modlitwy i pokuty, do zaufania Bożemu Miłosierdziu. Zwykle okazuje wielką miłość do ludzi i zatroskanie o los całego świata. Objawiając się w Guadalupe mówiła: „chcę tutaj okazywać miłość i współczucie temu ludowi i wszystkim ludziom, którzy szczerze proszą mnie o pomoc. Tutaj będę ocierać im łzy, uspokajać i pocieszać”.
W Lourdes, w Gietrzwałdzie, w Fatimie wzywała do podjęcia pokuty i do modlitwy (zwłaszcza różańcowej) o nawrócenie grzeszników.

Często Matka Boża pragnie, aby w miejscu objawień stanęła świątynia, aby odbywały się modlitwy lub procesje.

Zdarza się, że podczas objawień Najświętsza Maryja Panna zapowiada jakieś wydarzenia, przestrzega przed nieszczęściami lub karą Bożą (jak na przykład w La Salette), prosi o podjęcie konkretnych działań, aby im zapobiec. Czasami powierza wizjonerom sekrety. Tak zdarzyło się w Lourdes i w Fatimie.

Przy okazji objawień maryjnych potwierdzenie uzyskują niektóre ogłoszone przez Kościół dogmaty. Na przykład w Lourdes Maryja potwierdziła dogmat o swoim Niepokalanym Poczęciu.

Według ks. Rene Laurentina jest kilka istotnych kierunków, w których podąża przesłanie objawień maryjnych. Podstawowy to zaproszenie do powrotu do Boga, o którym zapomniano w naszej cywilizacji. Powrócić do Boga to nawrócić się, zwrócić się do Niego odwracając się od egoizmu, od grzechu. Inne wspólne przesłanie wszystkich objawień to modlitwa i post. Kolejny powtarzający się element to przesłanie pokoju, zaproszenie do pokoju.

O. prof. dr hab. Stanisław Celestyn Napiórkowski OFMConv uważa, że objawienia maryjne pełnią funkcję dzwonka alarmowego „Budzą ze snu. Wstrząsają. Dla wielu nie są konieczne, dla licznych - pożyteczne, dla niektórych - zbawienne. W rozumienie Objawienia przyniesionego przez Jezusa Chrystusa wnoszą akcenty, niekiedy bardzo mocne. Dwa miejsca ewangelicznego orędzia zaznaczyły swoimi akcentami: potrzebę pokuty i zapowiedź rychłego przyjścia Pana”.

Jan Paweł II, który wielokrotnie publicznie dawał wyraz swej wierze w uznane przez Kościół objawienia maryjne tak skomentował ich podstawowe orędzie: „Naglące wezwanie Maryi do pokuty nie jest niczym innym, jak tylko przejawem Jej macierzyńskiej troski o los ludzkiej rodziny, potrzebującej nawrócenia i przebaczenia”.

Objawienia maryjne w XIX i XX wieku uznane za wiarygodne przez miejscowego biskupa i nie zakwestionowane przez watykańską Kongregację Nauki Wiary. Lista nie obejmuje miejsc, w których biskup zezwolił tylko na kult, nie wypowiadając się w sprawie wiarygodności

Paryż (Rue de bac) (Francja) – 1830 (Catherine Laboure)
Paryż (Francja) – 1836 (Ojciec Genettes)
Blangy (Francja) – 1840 (Justine Bisqueyburu)
La Salette (Francja) – 1846 (Melanie Calvat, Maximin Giraud)
Licheń (Polska) – 1850 (Mikołaj Sikatka)
Lourdes (Francja) – 1858 (Bernadette Soubirous)
Pontmain (Francja) – 1871 (Eugene i Joseph Barbadette)
Pellevoisin (Francja) – 1876 (Estelle Faguette)
Gietrzwałd (Polska) – 1877 (Justyna Szafryńska, Barbara Samulowska)
Knock (Irlandia) – 1879 (15 osób)
Rzym (Włochy) – 1884 (papież Leon XIII)
Pabianice (Polska) – 1904 (św. Maksymilian Kolbe)
Fatima (Portugalia) – 1917 (Lucia dos Santos, Jacinta i Francisco Marto)
San Giovanni (Włochy) – 1918 (św. Ojciec Pio)
Beauraing (Belgia) – 1932-1933 (kilka osób)
Banneux (Belgia) – 1933 (Mariette Beco)
Akita (Japonia) – 1973-1982 (Agnes Katsuko Sasagawa)
Betania (Wenezuela) – 1976 (Maria Esperanza)
Cuapa (Nikaragua) – 1980 (Eduardo Bernardo Martinez)
Kibeho (Rwanda) – 1981-1983 (kilka osób)
San Nicolas (Argentyna) – 1983 (Gladys Quiroga de Motta)