Furtka dla Bożej łaski

Jacek i Elżbieta: „To nasz chrześcijański obowiązek modlić się z dziećmi. Kiedy były małe, to był po prostu pacierz. Z czasem pytaliśmy ich, czy chcecie coś jeszcze powiedzieć Panu Jezusowi. W latach gimnazjum pojawia się bunt. To całkiem normalne. Nie można ich wtedy zmuszać, bo to daje bardzo złe efekty. Można tylko zachęcać swoim życiem”.

Najtrudniej zacząć
Najtrudniej jest zacząć. Bywa, że z jednej czy z drugiej strony jest jakiś opór czy lęk. Żyjemy w kulturze coraz bardziej antyreligijnej, której groźną bronią jest szyderstwo, kpina, cynizm i nieustanny komunikat, że religia to obciach, muzeum lub zaścianek. Religijność manifestowana na zewnątrz to już po prostu skansen sztuki ludowej. To jakoś na nas działa. Boimy się śmieszności, odsłonięcia jakiejś duchowej intymności, często także przed najbliższymi. Ale gdzie, jak nie w rodzinie mamy umacniać swoją wiarę. Bywa tak, że małżonkowie różnią się poziomem swojej religijności, pochodzą z różnych domów. Niewątpliwie nie można tu niczego zdziałać żadną formą psychicznego przymusu. Modlitwa rodzi się zawsze w wolności, a wszelki formalizm może zabić życie.

Ale kto powiedział, że trzeba równać poziom do poziomu obojętności? Czy małżonkowie nie są odpowiedzialni wzajemnie za swój duchowy rozwój? Wmawia się nam, że religia jest czymś tak osobistym, że drugiemu nic do tego. To bzdura, podszyta chorym założeniem, że religia to przymus. Wiara z definicji rodzi się w spotkaniu z drugim, rodzi się jako odpowiedź na Boże zaproszenie, ale ktoś to zaproszenie musi dostarczyć, sformułować.

Problemem może być znalezienie czasu. Dotyczy to już modlitwy indywidualnej, a w jeszcze większym stopniu wspólnej. Ale warto powalczyć o jakiś wspólny rytm czy mały domowy rytuał. W wielkiej prostocie. Małżeństwa, z którymi rozmawiałem o tym, przekonywały mnie, że to jest możliwe. To kwestia priorytetów. Pomyślmy, ile czasu spędzamy, ogladając telewizję i wpuszczając do naszych domów tylu nieproszonych gości, którzy dorosłym i dzieciom zatruwają umysł, serce. Dlaczego nie zaprosimy Kogoś, kto może przynieść nam prawdę i miłość? Czy naszym domowym ołtarzem musi być telewizor?

Uczymy się chodzić
Czasem potrzebny jest impuls. Ks. Marian Wandrasz, duszpasterz rodzin w archidiecezji katowickiej, od ponad roku proponuje rodzinom modlitwę wokół ikony Świętej Rodziny. Ponad 40 ikon wędruje po domach, pozostając przez kilka dni w każdej rodzinie. – Ikona jest zaproszeniem, impulsem. Święta Rodzina nie miała łatwo – przekonuje ks. Wandrasz. – Maryja była w sytuacji „panny z dzieckiem”, Józef też musiał swoje przeżyć. Żyli w biedzie, uciekali do Egiptu. W takiej rodzinie dojrzewał Bóg. On ma dojrzewać też w naszych domach, w codzienności, w której nie zawsze dzieje się dobrze. Zachęcam do przyjęcia ikony także przez małżeństwa niesakramentalne. Modlitwa pokazuje prawdę o naszych relacjach w rodzinie. Tu wychodzi na jaw każdy fałsz, widać to, co nieprzebaczone, to, co wymaga rzeczowej spokojnej rozmowy. Pewne rzeczy widać dobrze tylko na kolanach, wspólnie przed Bogiem.

Jak, kiedy, gdzie będziemy się modlić, to zależy od możliwości danej rodziny. Kto wie „po co”, pokona każde „jak”. Formy mogą być różne. Można usiąść razem wokół stołu, zapalić świece. Można klęknąć pod obrazem przy łóżku. Rano czy wieczorem… Modlitwami ze skarbca Kościoła lub spontanicznie. Można pamiętać o sobie przed Bogiem o tej samej godzinie, kiedy jesteśmy w rozjazdach. Trzeba tylko zrobić pierwszy krok, Bóg poprowadzi nas dalej. On wie, że wciąż uczymy się chodzić, raczkujemy, składamy nieporadnie słowa. Przed nim jesteśmy zawsze dziećmi. Nie trzeba się tego wstydzić. Jacek i Elżbieta: „Wspólna modlitwa jest łaską, i jeśli chwilowo nam się nie udaje, to módlmy się o tę łaskę, a Pan na pewno nas wysłucha”.