Pszczyński biskup Papuasów

Gwoździe we włosach

Przeglądamy razem zdjęcia Papuasów z wymalowanymi na jaskrawe kolory twarzami. Stroją się w tak tradycyjny sposób na uroczystości kościelne. Czasem widać wśród nich kogoś w spódniczce z trawy i komórką przy uchu – jeśli to okolica, w której jest zasięg. – Widzisz ich gęste włosy? Oni nie potrzebują kieszeni. Jak trzeba coś podpisać, to zaczynają macać się po głowie i wyciągają z nich... długopis. Zatrudnialiśmy kiedyś stolarza, który wyciągał ze swoich włosów nawet gwoździe – mówi biskup. Na kolejnym zdjęciu widać zwieszające się z gałęzi owoce kakaowca. – Tu masz dowód, że czekolada jest bardzo zdrowa. Przecież to sałatka, to jest z rośliny – zapewnia.

Dodaje, że od czasu otrzymania nominacji biskupiej zjada spore ilości kołocza z przyjaciółmi, którzy przychodzą mu złożyć życzenia. – Jo byda wyglądoł tak, że Papuasi mie nie poznajom. Powiedzą: „Synek, my mieli innego proboszcza” – śmieje się.

Wiadomość o nominacji biskupiej zastała go w śląskim Mizerowie. Spędzał tu, u mamy, urlop po trzech latach pracy wśród Papuasów. Teraz urlop trzeba będzie skrócić. Wróci na Nową Gwineę prawdopodobnie z ośmiorgiem studentów Katolickiego Uniwersytetu w Madang, którzy przylecą do Polski na Światowe Dni Młodzieży. Po zakończeniu ŚDM biskup ma im pokazać Polskę; młodzi Papuasi będą nocować w Pszczynie.

Jak pszczyński PKS

Czy Ślązakowi nie przeszkadza, że tubylcy mają na wszystko czas i nie zawsze dotrzymują terminów? – Nie, to mi nawet pasuje. Kiedy umawiasz się z kimś na Papui, to ustalasz taki ogólny plan. Na przykład, że spotkacie się w czwartek, ale nie na konkretną godzinę, bo przecież nie wiesz, czy droga nie będzie zalana, albo czy się na nią ziemia nie obsunie. Jak przyjadę gdzieś wcześniej, to na parafian czekam. Jak ja się spóźniam, oni czekają na mnie – tłumaczy. I dodaje, że to raczej w Polsce jest mu już trudniej się dostosować. – Umówiłem się na przykład u znajomych na piątą, dotarłem na siódmą. Albo w ogóle nie przyjechałem. W Papui to jest normalne, że jak nie dotarłem dzisiaj, to przyjadę jutro... Tam nawet komunikacja lotnicza działa tak, jak pszczyński PKS w mojej młodości: masz bilet, ale nie wiesz, czy polecisz. Jeśli ktoś do tego podchodzi zbyt poważnie, to do pracy na misjach szybko się zniechęci – mówi.

Wspomina znajomego księdza z USA, który zdobył za granicą pieniądze na „projekt” i kupił instrumenty dla papuaskiej młodzieży. – Okazało się, że to nie zaskoczyło. A w innym miejscu papuaska młodzież garnie się do Kościoła, choć misjonarz nie ma pieniędzy na żadne projekty... Często mamy tam takie sytuacje, że kiedy liczymy na swoje zdolności i umiejętności, to wszystko idzie psu na budę i diabłu na kapelusz – uważa. Mówi o odczytywaniu woli Boga. O tym, że może ona różnić się od naszych planów, które dla Pana Boga chcemy sami realizować...

Mówi o Jego działaniu, o znakach, które Bóg daje codziennie każdemu człowiekowi. Opowiada o swoim przyjacielu ze zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny, księdzu Damianie. Jechał kiedyś do jednej ze stacji misyjnych na motocyklu, bo dla samochodu droga jest tam za ciasna. Silnik jednak mu zgasł, łańcuch spadł, a ks. Damian się przewrócił. Próbował uruchomić maszynę, ale nie ma wielkich zdolności do mechaniki, więc nic z tego nie wychodziło. W końcu, całkiem bezradny, powiedział: „Panie Boże, ludzie tam na mnie czekają. Jak Ty chcesz, żebym do nich dojechał, to coś zrób”. Spróbował jeszcze raz i tym razem silnik niespodziewanie odpalił, a łańcuch sam wskoczył na zębatkę. – I jeszcze coś. Kiedy widzę, jak żyją Papuasi, jak pomagają innym i jak się modlą, mam z tego większy pożytek, niż ten, który ja im mogę dać – mówi nowy biskup. Zauważa, że dla Papuasów świat duchowy jest bardziej realny, niż otaczający nas świat materialny. – To oni pomagają mi wejść na właściwe drogi – przyznaje.