Z Miłosierdziem od drzwi do drzwi

Nowe nogi


Nie ma jednego przepisu na ewangelizację. Ilu ludzi, tyle trzeba pomysłów, żeby zacząć rozmowę, żeby zaprosić do modlitwy. Do jednych próbują z „dzień dobry” do innych ze „szczęść Boże”. Jednych zapewniają, że nie są od świadków Jehowy, innych pozdrawiają od proboszcza. – A jeszcze inni na hasło „Kościół” to trzaskają aż huk idzie – śmieją się ewangelizatorzy. Każdy z nich idzie do ludzi z tym, co ma: swoją grzesznością, swoimi talentami, swoim doświadczeniem.

Janek podchodzi do sprawy po męsku. – Właściwie się nie zastanawiałem nad tym ewangelizowaniem, bo gdybym się zaczął zastanawiać, to wyszłoby mi, że to zupełnie nie dla mnie. Chodzić i nawracać ludzi? Ja? – kręci głową. Zresztą, jak facet ma mówić o miłości, skoro zwykłe, codzienne „kocham” przez męskie gardło z trudem przechodzi? – Faceci jak kochają, to działają. Mówią, że kochają dopiero jak się ich do muru przyciśnie i już nie ma wyjścia, trzeba to, co w serduchu się dzieje wykrztusić głośno – śmieje się. No to jak przeżył tę sobotę? – Fajnie – Janek kwituje krótko. – Nie mówię, że każdy musi spróbować. Nie, nie próbujcie. Ja to będę robił za was – dodaje z uśmiechem.

Do sprawy ewangelizacji też podszedł zadaniowo: trzeba głosić kerygmat, to się idzie i głosi. Nawet, jeśli orędzie nie zostanie przyjęte. – Trafiliśmy do pana, który mówił o sobie, że jest zadeklarowanym agnostykiem. I piękna, chociaż krótka rozmowa się wywiązała, pełna szacunku. Wprawdzie on nie był w stanie przyjąć tego, z czym przyszliśmy, ale życzył nam wszystkiego dobrego w naszym dziele – opowiada.

Maria jest dowodem na to, że nowa ewangelizacja nie zagląda do metryki. Jak kogoś Duch Święty dotknie, to i ciężar lat znika bez śladu. – Koleżanki się martwiły, jak ja będę po tych schodach w górę i w dół biegać, skoro ledwo chodzę. A Pan dał mi nogi jak nowe! – śmieje się. Ponieważ to ewangelizacyjny debiut, to i nic dziwnego, że choć zacny wiek wyposażył w doświadczenie, czuła się jak debiutantka. – Jak studentka przed egzaminem! Jeszcze rano powtarzałam sobie kerygmat, żeby nic nie pomylić – śmieje się siedemdziesięcioletnia ewangelizatorka. Ale odkryła, że siwy włos też może przydać się w głoszeniu ludziom Dobrej Nowiny. – Trochę nie wypada starszej pani zatrzasnąć drzwi przed nosem, dobre wychowanie nie pozwala – śmieje się z figlarnym błyskiem w oku. – Zwłaszcza ze starszymi ludźmi łatwo mi się nawiązywało kontakt, bo przecież mamy wspólną płaszczyznę porozumienia.

W ostatnim mieszkaniu trafiliśmy na starsze małżeństwo, u którego poczułam się, jak u starych przyjaciół. Prawie wychodziliśmy, kiedy pani tak trochę na ucho powiedziała mi, że stara się męża przekonać do koronki. No przecież ja mam to samo u siebie! Daję mężowi różaniec do ręki, żeby modlił się razem ze mną – Maria dzieli się wrażeniami. 


Głodni godności


Po koronkę ewangelizatorzy sięgają przed budynkami z mieszkaniami socjalnymi. Kilkuosobowa grupa przykuwa uwagę młodych mężczyzn zażywających popołudniowego wypoczynku. Za chwilę czerwonokoszulkowcy przysiadają się do nich w prowizorycznym ogródku. Za piwo grzecznie dziękują, ale za to mogą dać obrazki. Kilkuminutowa rozmowa przeradza się we wspólną modlitwę. – Chcesz oddać swoje życie Jezusowi? – pyta Ania. Młody mężczyzna ściąga bejsbolówkę i mówi prosto: – Muszę pomyśleć. To nie jest byle co. 
Ale obrazki z Jezusem Miłosiernym biorą wszyscy trzej, jakby zaskoczeni swoim wzruszeniem.

– Nie wiem, jakie będą owoce, ja tylko sieję, Pan Bóg daje wzrost – mówi chwilę później ewangelizatorka. – Ale wiem, jak bardzo ci ludzie potrzebowali, żeby ktoś im powiedział, że nie są kimś gorszym, że są piękni w oczach Boga i On się nimi nie brzydzi, obojętne, jak często upadają – dodaje zanim wejdziemy do „socjala”.

Tu drzwi otwierają się szerzej niż w bloku obok. – Bywa, że łatwiej głosić Ewangelię w miejscach po ludzku dotkniętych biedą materialną, tą, którą widać na pierwszy rzut oka. Zdarza się, że w tych pięknych mieszkaniach kryje się znacznie większa bieda: duchowa. Tam na pierwszym miejscu jest kredyt mieszkaniowy, samochód, wyjazd na narty – kiwa głową ks. Darek. – Ale Pan Bóg się upomina o każdego człowieka, każdego kocha – dodaje.

– Każdy z nas jest grzesznikiem, nie jesteśmy lepsi od nikogo, do kogo Pan Bóg nas posłał – mówią ewangelizatorzy. – My po prostu doświadczyliśmy Bożego miłosierdzia. A tego nie da się już zatrzymać tylko dla siebie – dodają, wyjaśniając dlaczego idą od drzwi do drzwi 
i… gadają o miłości.