Jest w nas wiosna

Początki zakonu sięgają IV wieku, kiedy ówcześni biskupi, wzorując się na ideale życia apostołów Kościoła Jerozolimskiego, poszukiwali modelu wspólnotowego życia kapłanów. Wspólnot kleryckich powstało wiele, jednak największe znaczenie w historii Kościoła odegrała ta utworzona przez św. Augustyna w 395 r. w Hipponie. Początkowo ta struktura kościelna, o nazwie „kanonicy”, obejmowała duszpasterzy diecezjalnych.

Na przełomie VI i VII w. zaczęła przybierać formę życia zakonnego. W XI w., pod wpływem reformy gregoriańskiej, wspólnoty kanoników przyjęły regułę św. Augustyna i nazwę „kanonicy regularni”. – Św. Augustyn jest dla nas bardzo ważny. Nawet oficjalna nazwa naszego zakonu brzmi: Kanonicy Regularni św. Augustyna. Trudno sobie wyobrazić zrozumienie funkcjonowania kanoników bez odniesienia do tego świętego – mówi ks. Jarosław Klimczyk CRL, który w zgromadzeniu odpowiedzialny jest za powołania. Cytuje słowa św. Augustyna, które są na wstępie reguły: „Zgromadziliśmy się tutaj po to, aby mieć jedno serce i jedną duszę skierowaną ku Bogu”. Augustyn widział we wspólnocie dobre miejsce do tego, aby pokochać Boga i razem Go szukać.

Nawet nie przypuszczali, że...

W Polsce na przełomie XII i XIII w. na 54 klasztorów 18 należało do tego zgromadzenia. W 1405 r. król Władysław Jagiełło sprowadził z Czech grupę Kanoników Regularnych św. Augustyna i przekazał im kościół Bożego Ciała na Kazimierzu pod Krakowem, który od XIX w. stał się jedną z dzielnic tego miasta. Właśnie ta wspólnota zakładała kolejne domy zakonne w Polsce. Jak dla wielu innych zakonów czas zaborów był dla nich trudnym okresem. Po licznych kasatach pozostał jedynie ich macierzysty dom w Krakowie.

Wraz z oświeceniowym racjonalizmem, rewolucją francuską i wojnami napoleońskimi na zakon przyszła prawdziwa katastrofa. W ciągu niespełna ćwierćwiecza skasowano większość kongregacji i samodzielnych prepozytur. Mimo tak wielkiego osłabienia na przełomie wieków XIX i XX kanonicy podjęli trud misyjny, otwierając placówki niemal na wszystkich kontynentach. Również w Polsce po II wojnie światowej kanonicy podjęli pracę duszpasterską, otwierając domy zakonne m. in. w Ełku, Drezdenku i Gietrzwałdzie. – Myślę, że w 1945 r. nasza wspólnota w Krakowie nie przypuszczała, że będzie troszczyć się o miejsce objawienia Matki Bożej – mówi ks. Jarosław. – Pierwszym duszpasterzem w Gietrzwałdzie był ks. Władysław Borowski CRL, znany biblista.