Oaza. Udany eksperyment

– Wyjątkową cechą oazy jest wspólnota ludzi, którzy się rozumieją. Osoby z wielu diecezji, różnych stron Polski mają wspólny język. Pamiętam, byłam na III stopniu formacji we Wrocławiu z oazowiczami diecezji opolskiej. Doświadczenie różnorodności, a jednocześnie przestrzeń porozumienia w Kościele jest dla mnie niesamowitą cechą ruchu. Jeśli ktoś poszukuje czegoś więcej, chciałby uniknąć poruszania się tylko po powierzchni banalnych sloganów, chłonięcia pustych obrazów i fascynacji rzeczami na chwilę, to oaza daje szansę – powiedziała Paulina Zapasek.

Jestem w Ruchu Światło–Życie

Karolina Licznar – Atmosfera jest niezwykle istotna; co jest wielką siłą oazy, to fakt, że ludziom jest tutaj po prostu dobrze. Osoby jadą na oazę, bo spotykają się z życzliwością, akceptacją. Tworzenie tej wyjątkowej atmosfery jest niewątpliwie wartością ruchu oazowego. Potwierdzeniem, że to działa, są osoby, które każdego roku przyjeżdżają na kolejny stopień formacji. Formacja prowadzi nas do spotkania z Chrystusem i abyśmy stali się nowymi ludźmi. Kilku nowych ludzi tworzy wspólnotę w duchu nowej kultury. Nowa kultura powinna wychodzić na zewnątrz, nie powinna być ukryta i wtedy ludzie, patrząc z boku, mogą zobaczyć, że można się doskonale bawić bez alkoholu, to często dziwi i fascynuje ludzi.

Anna Strojek – Jestem w oazie przede wszystkim dlatego, że jest to wspólnota ludzi wierzących, którzy podobnie jak ja żyją Chrystusem. Możemy się nawzajem inspirować, są dla mnie podporą. Świadomość, że są inne osoby myślące podobnie, dodaje mi sił, samej byłoby mi ciężko. W trakcie formacji nauczyłam się, jak pielęgnować relację z Bogiem, i chciałabym się teraz dzielić doświadczeniem wiary z innymi, pokazywać im żywego Chrystusa. Rola animatora jest dla mnie powołaniem do służby, z jednej strony do świadectwa głoszenia Jezusa, a z drugiej do codziennej życzliwości animatora.

Bartosz Tarnawski – W ostatnim czasie zacząłem odkrywać w rekolekcjach Ruchu Światło–Życie mądrość życiową. Za pierwszym razem, kiedy słyszałem pewne stwierdzenia, wydawały mi się mało istotnymi frazesami, na które nie zwróciłem uwagi. Na kursie KODA, porządkującym formację, odkrywam na nowo bardzo ważne rzeczy. Chociażby symbolikę Ruchu Światło–Życie. Trochę jest mi żal, że dopiero teraz zrozumiałem bogactwo znaku i jego praktyczność. Światło, które ma przenikać moje życie, nie jest tylko wzniosłą metaforą, ale dotyczy moich codziennych decyzji. Mogę kombinować albo postępować zgodnie z sumieniem, mogę udawać i mówić coś nie od siebie albo mówić prawdę, dając świadectwo, być autentycznym, szczerym, prawdziwym.

Kamila Konieczyk - Oaza uczy mnie odpowiedzialności za wiarę, relacji do Pana Boga oraz pielęgnowania tego doświadczenia. Uczę się, jak przełożyć modlitwę na życie codzienne, szukania czasu na „namiot spotkania”, ciągłej relacji z Chrystusem. Chcę się ciągle tego uczyć i przekazywać to też innym ludziom. Mam nadzieję, że kiedyś ktoś mi zaufa, że będę mogła pokazać żywego Boga. Bo to jest najważniejsze, żeby dzielić się doświadczeniem wiary i radować się we wspólnocie z obecności Boga pośród nas.

Weronika Mondzelewska - Od dziecka jeżdżę na rekolekcje oazowe. Tym, co mnie zafascynowało od pierwszego momentu, byli animatorzy, którzy potrafili opowiedzieć mi o Panu Bogu w sytuacjach, kiedy miałam trudności z wiarą, pokazali mi Chrystusa z innej strony, prowadzili do głębszej relacji z Jezusem. Kiedyś na oazie Nowej Drogi powiedziałam, że chciałabym też być osobą, która potrafi przekazać Boga innym, pomaga odkrywać Jego obecność. Chcę ciągle uczyć się, jak poznawać Boga, jak o nim opowiadać i posługiwać moim talentem, odkrywając, że moja posługa w Kościele jest ważna.