Oddychanie

Od jakiegoś czasu w internecie i świecie pana Fejsbuka furorę robi hasło „made my day” („stworzyło mój dzień”). Internauci wklejają na przykład teledysk, który ich zainspirował, jakiegoś zabawnego mema lub cytat, który odpowiednio nastawił ich do przeżycia z podniesioną głową kolejnego dnia, i dopisują „made my day”. Ile osób może napisać „brewiarz made my day”? Mnóstwo. I nie mówię o osobach konsekrowanych, bo one – jak powiedziałby Jerzy Dobrowolski w „Rejsie” – wchodzą na statek służbowo. Co chwilkę spotykam ludzi świeckich, którzy nie wyobrażają sobie dnia bez modlitwy brewiarzowej.


Nie pękaj!


– Do brewiarza przylgnęłam dwa lata temu – opowiada Marysia Bartold z Katowic. – Gdy wyjechałam na Ukrainę jako wolontariuszka. Modliliśmy się w pięcioosobowej ekipie, codziennie zaczynaliśmy dzień od jutrzni, a potem pojechaliśmy na wakacje i… nie mogliśmy przestać. (śmiech) Kiedyś przez wiele godzin jechaliśmy pociągiem i zaczęliśmy odmawiać brewiarz. Nagle podeszła do nas siostra zakonna. Siedziała kilka przedziałów dalej, zaczęła odmawiać brewiarz i usłyszała, że ktoś odmawia po polsku tę modlitwę. „Mogę się przyłączyć?” – spytała.

Gdy wróciłam do Polski, zaczęło mi brakować tej formy modlitwy. U dominikanów po Mszy św. o 18.00 wspólnota odmawiała nieszpory, więc często zostawałam dłużej. A potem już na dobre sięgnęłam po brewiarz. Dziś zaczynam każdy dzień od tej modlitwy. Rano muszę wydrzeć konkretny czas na ten kwadrans ze słowem. To bardzo mobilizujące. Mówię: „Panie, rozpoczynam dzień z Tobą, ustaw mi cały dzień!”. (śmiech) Mam takie odczucie, że modlitwa brewiarzowa ustawia mnie na właściwej pozycji w układzie Stwórca–stworzenie, Bóg i ja, że układa mój dzień w perspektywie tego, co wieczne, w Jego perspektywie.


– Pamiętam, że po powrocie z pierwszego misyjnego wyjazdu miałam ogromne pragnienie, by zaangażować się w to bardziej – opowiada Marysia. – Wszystkie funkcje były jednak obstawione. Myślałam zresztą: kto dopuści do tej pracy takiego świeżaka, bez doświadczenia, bez formacji? Nagle okazało się, że potrzebna jest osoba, która podejmie się prac gospodarczych. Z radością się tym zajęłam. Po roku w wolontariacie potrzebny był koordynator. Zapytano mnie, czy się tym nie zajmę. Znowu wielka radość, ale też strach, że się nie nadaję. W dniu, w którym musiałam podjąć decyzję, przeczytałam w brewiarzu słowo, które dało mi jednoznaczną odpowiedź: „Nie pękaj, Mary! Ja się tym zajmę” (śmiech), a konkretnie: „Pouczę Cię i wskażę Ci drogę, którą pójdziesz, umocnię moje spojrzenie na Tobie” (Ps 32,8). Pomyślałam, że skoro tak, i Bóg chce to wziąć na siebie, to wchodzę w to! 

Pan Bóg ma świetne poczucie humoru i wyczucie chwili. Kiedyś w wielkim upale modliliśmy się z przyjaciółmi na dworze i dopadł nas rój pszczół. Musieliśmy co chwilę zmieniać miejsce modlitwy, upał dawał się we znaki, a pszczoły nie odpuszczały. Z nieskrytą radością wyrecytowaliśmy słowa Psalmu 118: „Niczego się nie boję, bo Pan jest ze mną. Osaczyły mnie wszystkie narody, lecz w imię Pana je pokonałem. Ze wszystkich stron mnie okrążyły, lecz w imię Pana je pokonałem. Opadły mnie zewsząd jak pszczoły, paliły, jak ogień pali ciernie, lecz w imię Pana je pokonałem”.