Piękno katolicyzmu: Jak Jezus

Taka jest istota modlitwy: jest ona „sposobem przyzwyczajenia się do bycia z Bogiem”, błogosławionym nawykiem, który tym „sposobem” rodzi ludzi ożywianych Bogiem, a nie egoizmem (i skutkami: żądzą posiadania, władzy itp., itd.). Tylko w ten sposób – przez przyzwyczajenie do Boga i tym samym przez przyjęcie Jego zwyczajów – następuje naprawa człowieka i wnoszone jest światło Boga w ciemność świata. To teza ważna, o kapitalnym dla katolickiej pobożności znaczeniu: modlitwa jako przyzwyczajenie do Boga pozwalające nabrać Jego zwyczajów. Rzecz jasna, że to „przyzwyczajenie” jest w swej istocie łaską Boga i nie jest czymś „zwyczajnym”, jakimś prostym, „machinalnym” nawykiem, przynajmniej w tym sensie, że nie przychodzi zwyczajnie, łatwo, bez cierpliwości i wysiłku. • • •