Był(o) Bosko!

O proszę, tu na pewno idzie człowiek wierzący: opuszczona głowa, na twarzy smutek. A ksiądz to chyba stracił wiarę, bo jakiś taki uśmiechnięty – zaczepia trochę prowokacyjnie, trochę zgrywając się, młody chłopak z gitarą, siedzący przy wejściu na pole namiotowe Boskiego Festiwalu. 
– Smutny święty, to żaden święty – mówi wyraźnie Magda Topolska z Bydgoszczy, jedna z uczestniczek imprezy, cytując znane słowa św. ks. Jana Bosko, założyciela salezjanów.
Boski Festiwal w Trzcińcu k. Czaplinka, gdzie salezjanie na co dzień prowadzą ośrodek dla trudnej młodzieży, to projekt realizowany już od lat przez naśladowców świętego z Turynu.

W tym roku z zaproszenia skorzystało ok. 500 osób z całej Polski. Przeważnie byli to młodzi zaangażowani w różne wspólnoty, jednak nie brakowało także wciąż poszukujących Pana Boga i swojego miejsca w Kościele.
Jedno można powiedzieć na pewno, na Boskim Festiwalu Ewangelia i smutek nie chodzą w parze.


Róbta, co chceta... prawie


– To taki salezjański Woodstock – mówi Jakub Kawalec, który na Boski Festiwal przyjechał już po raz czwarty i urzeka go w nim klimat wolności, ciekawi ludzie i oczywiście dobra muzyka.
Rzeczywiście, może i jest w Trzcińcu coś z Woodstoku. Można bowiem spotkać ludzi z pomalowanymi włosami czy nawet z tatuażami. Są jednak trochę... inni, mimo że niektórzy z nich młodzieńczo zbuntowani. Jakub pokazuje swoją „dziarę” na prawej ręce. To napis: „Unus est Deus”. – Zrobiłem to w zeszłym roku. Chcę przez to pokazać, że pragnę być stały w wierze, że nie wstydzę się Boga – mówi młody człowiek, który jeszcze kilka lat temu, zanim trafił do salezjanów, uważał, że Kościół to... „syf”.


Klimat wolności nie oznacza jednak, że każdy może robić, co chce. Owszem, punkty programu można wybierać dowolnie, ale palenie papierosów czy picie alkoholu na terenie festiwalu jest surowo zabronione.
 Stąd Boski Festiwal, oprócz 500 uczestników, ma zawsze także przynajmniej 200 „obserwatorów”. Są to młodzi ludzie, którzy nie przychodzą na teren ośrodka, tylko spędzają czas na znajdującym się obok opuszczonym lotnisku.


– Tam całkiem nieźle słychać nasze koncerty – mówi s. Savia, elżbietanka, zaangażowana w organizację imprezy. – Mamy diakonię ewangelizacyjną, która wychodzi także do ludzi poza ośrodek. Ostatnio spotkałam tam np. dwie dziewczyny, z którymi całkiem dobrze się rozmawiało. Następnego dnia jedna z nich przyszła na festiwal i poprosiła księdza o spowiedź po wielu latach – cieszy się siostra.


Potrzebny haczyk


Niektórzy uważają, że czas zarzucania sieci i zagarniania do Kościoła mas już dawno się skończył. Teraz chodzi bardziej o wędkowanie, czyli wyciąganie pojedynczych rybek. Bez haczyka i przynęty się nie da.
 – Boski Festiwal to z założenia impreza ewangelizacyjna. Jednak z prawdami Bożymi chcemy dotrzeć do młodych ludzi również poprzez dobrą muzykę i spotkania z ciekawymi gośćmi. Chcemy wykorzystać naturalną ciekawość i umiłowanie muzyki, które przejawia młodzież. Sama prawda nie wystarczy. Dzisiaj ważne jest też opakowanie – mówi ks. Jacek Grochowski, salezjanin, koordynator festiwalu.


Dlatego Boski Festiwal to koncerty z dobrą muzyką, podczas których wykonawcy potrafią też dać świadectwo. To również goście, którzy mają młodym coś do powiedzenia, nie tylko teoretycznie, ale dzieląc się własnym doświadczeniem. 
Jednocześnie przez cały czas trwania imprezy wszędzie można zobaczyć przechadzających się księży, którzy noszą fioletowe stuły. Są gotowi do rozmowy i do wysłuchania spowiedzi.


– To dla mnie ważne, że księża są tak dostępni – przyznaje Patrycja Tulewicz z Leszna. – To dobry pomysł z tymi stułami. Kiedy młodzi ludzie nas widzą, mówią, że to ich bardziej ośmiela. Wielu przychodzi się wyspowiadać – mówi ks. Mateusz Kopaniecki, salezjanin ze Słupska.