Dla Jego bolesnej Męki...

Nadepnęła na siostrę


Gdy Niemcy wpadli na pomysł rozszerzenia getta, matka Moraczewska zarządziła intensywne modlitwy. To wówczas jako wotum za uratowanie klasztoru powstał pierwszy w Warszawie obraz Jezusa Miłosiernego. Ale malująca go s. Lucylla Zabielska za nic nie wiedziała, jak namalować promienie z wizji s. Faustyny. Sekretarka Miłosierdzia Bożego przyszła więc do niej we śnie. Broszurka z modlitwami do Miłosierdzia Bożego, podobnie jak medaliki i obrazki z wizerunkiem rozchodziły się szybko. Kult rozszerzał się daleko poza granice Warszawy, chociaż z pożogi wojennej klasztor nie wyszedł cało. Siostry wywieziono do Ravensbrück, wychowanki do Auschwitz.

Już w styczniu 1945 r. do spalonego klasztoru i kaplicy powróciło kilka sióstr i wychowanek. Komunistyczne władze długo, aż do 1973 r., nie pozwalały na odbudowę ich własności. Siostry prowadziły tu jednak bursę, a później świetlicę dla potrzebujących. Dziś na dawnym terenie mieści się także parafialny kościół Bożego Miłosierdzia i św. Faustyny z ośrodkiem pomocy bezdomnym oraz siedziba Konferencji Episkopatu Polski. Siostrom pozostał skrawek ogrodu, do którego kuchennymi drzwiami wychodziła św. Faustyna.

Ołtarz i tabernakulum w zakonnej kaplicy, w której codziennie o 15.00 oraz 5 godzin dziennie siostry klęczą na modlitwie, stoją dziś w miejscu dawnego blatu kuchennego. To przy nim pracowała Sekretarka Bożego Miłosierdzia, szykując z innymi posiłki dla ponad 200 podopiecznych zgromadzenia w okresie międzywojennym. Obok, w ciemnym pomieszczeniu, wykorzystując wolne chwile, modliła się leżąc krzyżem na posadzce, co odkryła pewnego razu inna siostra, niechcący potykając się o przyszłą świętą. Ta praktyka zresztą w zgromadzeniu pozostała, zwłaszcza w okresie wielkopostnym.


– Siostra Faustyna naznaczyła swoją obecnością wiele miejsc w klasztorze przy ul. Żytniej. Ale kaplica jest szczególną relikwią, bo tu „spalała się” w pracy, wykonywanej z wielką miłością – mówi s. Nulla.


Deser od święta


Mimo wielokrotnej obecności św. Faustyny, warszawski klasztor nie posiada jednak innych pamiątek. 
– Siostra Faustyna zmarła na gruźlicę. Wiele rzeczy osobistych musiało więc zostać spalonych – mówi s. Symeona. 
Mimo to do klasztornej furty niemal codziennie pukają pielgrzymi, podążający śladami świętej. Na szlaku między Głogowcem, Płockiem, Wilnem i Łagiewnikami Warszawa jest jednym z ważniejszych miejsc. Dlatego w roku 150-lecia zgromadzenia w podziemiach otwarto mini muzeum, pokazujące historię klasztoru, listy założycielki, ornaty wyszywane przez podopieczne, a nawet czepek i sznur, którym biczowały się siostry. Jest także habit, jaki noszono w czasach s. Faustyny, a na ścianie wyświetlany jest krótki film o miejscach związanych ze świętą.


Zielony zeszyt łask


W rocznicę przyjęcia św. Faustyny do klasztoru, podobnie jak w Święto Miłosierdzia, do klasztornej bramy pukać będzie więcej niż zwykle pielgrzymów. Już dziś siostry oprowadzają grupy z całego świata. Nawet z Papui-Nowej Gwinei. 
Na furcie leży opasła „Księga próśb i podziękowań”. Takich tomów zebrało się już kilkanaście od czasu kanonizacji św. Faustyny. Pielgrzymi i mieszkańcy Warszawy ufnie wpisują kolejne błagania: o dziecko, uzdrowienie, zerwanie z nałogami, pomyślność operacji. 


– Kilka lat temu oprowadzałam grupkę, która przyszła zawierzyć Bogu przez św. Faustynę operację guza mózgu ich przyjaciółki. Modlili się nad nią, ksiądz prosił, by zaufała. Po tygodniu zadzwonił ktoś z tej grupy, zapowiadając, że chcą przyjechać podziękować za cud. Okazało się, że ostatnie przed operacją badanie wykazało… brak guza – opowiada s. Symeona. 
– Miłosierdzie Boże jest nieskończone, a Bóg szalenie dobry – mówi siostra.