Emaus: pielgrzymka śladami apostołów

Tegoroczna liturgia w Emaus zgromadziła wielu wiernych. Najliczniejsze były grupy z franciszkańskich parafii w Jerozolimie i Bet Haninie. Obecni byli także pielgrzymi z Włoch, Hiszpanii i Polski. Uroczystej Mszy koncelebrowanej przewodniczył kustosz Ziemi Świętej, o. Pierbattista Pizzaballa OFM. W homilii proboszcz parafii w Jerozolimie o. Feras Hejazin OFM przypomniał wiernym, że także dziś Zmartwychwstały Chrystus daje się poznać tak samo, jak ukazał się dwóm uczniom zmierzającym do Emaus. W każdej bowiem Eucharystii Chrystus wyjaśnia Pismo i łamie chleb. 

Korzystając z obecności wielu grup pielgrzymów ojciec kustosz podziękował wszystkim pątnikom przybyłym na święta wielkanocne do Jerozolimy za ich uczestnictwo w Triduum Paschalnym, świadectwo wiary i wszelką pomoc udzieloną na rzecz lokalnego Kościoła. Życzył wszystkim obecnym radosnego przeżywania tajemnicy paschalnej w Ziemi Świętej. Na zakończenie Eucharystii ojciec kustosz pobłogosławił chleby, które następnie został rozdane wszystkim uczestnikom liturgii. Uroczystości w Emaus zakończyły się popołudniową adoracją Najświętszego Sakramentu i radosnym śpiewem antyfony: „Wesel się Królowo Nieba, alleluja”. 

Ewangelista Łukasz wspomina nie tylko nazwę wioski, gdzie Zmartwychwstały Jezus ukazał się dwóm uczniom, lecz także jej odległość od Jerozolimy (Łk 24, 13-35). Pomimo tych dość precyzyjnych wskazówek trudno dziś wskazać, gdzie znajdowało się ewangeliczne Emaus. Na przestrzeni wieków co najmniej trzy różne miejsca pretendowały o to miano. Są nimi: Emaus-Nikopolis, Abu Gosh i właśnie Emaus al-Qubeibeh. 

W roku 1861 Kustodia Ziemi Świętej otrzymała teren z ruinami średniowiecznego kościoła. Przeprowadzone wykopaliska archeologiczne pozwoliły odsłonić ruiny bazyliki krzyżowców z „domem Kleofasa” wkomponowanym w północno-zachodni narożnik. Obecny kościół, naśladujący styl romański, jest dziełem br. Wendelina Hinterkeusera. Poświęcił go arcybiskup Mediolanu bł. Andrea Carlo Ferrari w 1902 r. Badana archeologiczne przeprowadzone w latach czterdziestych XX wieku potwierdziły, że miejsce to było zamieszkałe w czasach Chrystusa.