Ambasadorzy Boga

Co jeszcze przed nami?

Aktualnie w Republice Środkowoafrykańskiej jest 35 polskich misjonarzy: dziesięciu księży diecezjalnych (z diecezji tarnowskiej), siedmiu kapucynów (z prowincji krakowskiej), trzech franciszkanów (z Katowic-Panewnik) oraz czterech członków Stowarzyszenia Misji Afrykańskich. W tej grupie jest także pięć sióstr zakonnych (ze Zgromadzenia Sióstr Służebnic Matki Dobrego Pasterza) oraz sześcioro świeckich: dwie osoby ze Stowarzyszenia Misji Afrykańskich i czterech wolontariuszy (trzech z diecezji tarnowskiej i jeden z diecezji łomżyńskiej). Korzystając ze spokojniejszej sytuacji, wikariusz apostolski w Bouar ks. Mirosław Gucwa pojechał do Ngaoundaye, by dodać otuchy pracującym tam siostrom zakonnym i dowieźć jedzenie braciom. Siostry zabrał też do stolicy diecezji, by trochę odetchnęły po burzliwych wydarzeniach, gdy razem z polskimi misjonarzami musiały się chronić w buszu przed atakami. Ks. Marcin Iżycki, który wcześniej odpowiadał za polskie Dzieło Pomocy Misjom Ad Gentes, mówi, że świeccy są przyszłością misji, i zachęca, by jeszcze bardziej się w nie angażowali. Żeby jednak można było wykorzystywać w pełni ich potencjał, potrzeba sprawnego systemu.

– We Francji, która często stawiana jest za wzór laickości, świeccy wyjeżdżający na misję mają zapewnione przez państwo ubezpieczenie, a czas pracy liczy im się do emerytury – tłumaczy duchowny. – W Polsce organizacja tych podstawowych rzeczy jest jeszcze przed nami – dodaje. Diecezja warszawsko-praska wysyła właśnie dziesiątego świeckiego misjonarza, który jedzie do Konga. Pozostali przebywają w Peru, Zambii, Sierra Leone i Indiach. Łącznie w Polsce jest ich niecała setka. Joanna Stępczyńska trafiła na misje poproszona o pomoc. Jednak większość osób sama zgłasza się poprzez różne fundacje i organizacje, takie jak Dzieła Misyjne. – To najlepsza droga, chociaż przychodzi dużo osób i trzeba dobrze rozpoznawać motywacje, kto to, na jakiej w życiu jest drodze– tłumaczy ks. Iżycki. Wszystko dlatego, żeby unikać chaosu. Nikomu nie są potrzebne sytuacje, gdy ktoś zamiast po rocznym czy dwuletnim kontrakcie chce wracać po kilku tygodniach, bo rzeczywistość rozminęła się z jego oczekiwaniami. – Dobrym i bezpiecznym sposobem jest system wolontariatu. Nawet zachęcamy, żeby potencjalni misjonarze pojechali najpierw na krócej jako wolontariusze, a później niech decydują, czy chcą w to wchodzić dalej – tłumaczy ks. Iżycki. Podkreśla też, że dzieło misyjne może prężnie wzrastać w diecezji dzięki abp. Henrykowi Hoserowi, który misyjną rzeczywistość poznał bardzo dobrze w praktyce. A teraz wykorzystuje to doświadczenie, organizując pracę i wyjazdy swoich misjonarzy.

Kościół na końcu świata

Republika Środkowoafrykańska (RŚA) to kraj dwukrotnie większy od Polski. Sąsiaduje z Demokratyczną Republiką Konga, Kongiem, Sudanem, Sudanem Południowym, Czadem i Kamerunem. Od stycznia 2011 r. państwem rządził prezydent François Bozizé. Już pod koniec następnego roku została utworzona koalicja najemników, tzw. Seleka, mająca na celu obalić prezydenta, który jej zdaniem nie przeprowadził kluczowych reform. Seleka skupiła formacje, które wcześniej ze sobą walczyły. 24 marca 2013 r. po walkach z siłami rządowymi wkroczyła do stolicy, a jej przywódca Michel Djotodja ogłosił się prezydentem. Bouar, stolica diecezji o takiej samej nazwie, to drugie co do wielkości miasto RŚA. Leży na zachodzie kraju, 450 km od Bangi, stolicy. W Bouar i okolicach pracuje 10 misjonarzy z Polski. Miesiąc temu w MSZ powstał zespół roboczy złożony z ekspertów resortu i przedstawicieli Sekretariatu Misyjnego Braci Mniejszych Kapucynów. Kościół w RŚA jest stosunkowo młody. Dwa lata temu przeżywał swoje stulecie.