Aureola z talerza

Pomysłów nie brakuje. Instytut proponuje, by zorganizować konkurs na logo przygotowań do kanonizacji, na terenie szkół mógłby powstać Fundusz Stypendialny im. Jana Pawła II dla najzdolniejszych uczniów, wystawa „Jan Paweł II na plakatach” czy Papieskie Albumy Pamięci, które gromadziłyby wszelkiego rodzaju przedmioty związane z ojcem świętym. Ciekawą propozycją dla szkół są też rekolekcje filmowe. – Będzie to pakiet filmowy zawierający obrazy nawiązujące do wartości, o których mówił Jan Paweł II, oraz świadectwa znanych osób, które daną wartość szczególnie w swoim życiu przeżywają. Nauczyciele dostaliby również pomoce naukowe do przeprowadzenia tego typu lekcji – wyjaśnia Dominika Żukowska-Gardzińska. W stołecznych instytucjach i parafiach także rodzą się pomysły. – Zainspirowani wieścią o kanonizacji, do naszego konwersatorium „Kościół świętych i grzeszników” włączyliśmy papieskie teksty – mówi ks. prałat Bogdan Bartołd, proboszcz parafii archikatedralnej św. Jana Chrzciciela.

Świętość w zasięgu ręki

Dorota Kwapisz, stypendystka CMJPII

– Kiedy umierał Jan Paweł II, byłam w gimnazjum. Mimo ogromnego cierpienia był pełen pokoju i zaufania – to właśnie jest świętość. Na studiach polonistycznych poznałam go jako dramatopisarza. Czytając „Przed sklepem jubilera”, zrozumiałam, że jego mądrość nie wynika z ludzkiego doświadczenia, ale jest dana mu właśnie od Boga. To była furtka, która otworzyła mi drogę do dalszego poznawania go jako kapłana i papieża. Nadal go odkrywam. Dużo dał mi wyjazd na beatyfikację. Miałam wówczas okazję spotkać ludzi, którzy mówili o sile jego spojrzenia, uśmiechu i wpływie, jaki wywarł na ich życie. Poznawałam go jakby z drugiej ręki. Sama także miałam okazję doświadczyć przemiany, jaka płynie z kontaktu z nim. Podczas wystawianego w Warszawie poznańskiego Misterium Męki Pańskiej puszczono fragment koronki odmawianej przez ojca świętego. Słowa, które wypowiadał, były niezwykłe. Przez jego modlitwę odkryłam jej sens dla siebie.

Marcin Szczurski, stypendysta CMJP II

– Miłością do Jana Pawła II nasiąkałem od dzieciństwa. Babcia wiele opowiadała mi o jego dobroci. Później sam zacząłem odkrywać, że świętość to oddanie się drugiemu człowiekowi. Dlatego swoimi talentami i pasją także chcę pomagać innym. Już będąc w gimnazjum i liceum, udzielałem się w świetlicy środowiskowej, na studiach jestem wolontariuszem Centrum Myśli Jana Pawła II – udzielam korepetycji, daję koncerty w hospicjach i domach opieki. Staram się przejmować postawy, jakie miał ojciec święty, szczególnie jeśli chodzi o czynienie dobra. Tak jak on w rozmowach ze znajomymi poruszam głębsze problemy, takie jak wieczność, a także pomagam im się zmieniać. Świętym człowiek staje się przez całe swoje życie. Przeczytałem część twórczości Jana Pawła II. Ale najbardziej przemawiają do mnie jego wiersze. Sam jestem w podobnym wieku, co Karol Wojtyła, jak zaczynał tworzyć. Mam duszę artysty i może dlatego rozumiem je najlepiej ze wszystkich dzieł papieża.

Maria Dąbrowska, chórzystka CMJPII

– Do ojca świętego zbliżyłam się, gdy już odchodził. Wówczas zrozumiałam, że gdy coś tracimy, nabiera to dla nas większej wartości. Było to dla mnie nauką, by cieszyć się wszystkim, co mnie otacza, i impulsem, by bliżej poznać papieża. Jego świętość charakteryzowała się prostotą. W stylu życia, w kontaktach z drugim człowiekiem. On przede wszystkim był zwrócony do ludzi, wszystkich traktował równo. Dzięki temu sama zaczęłam patrzeć na ludzi z większą miłością, szacunkiem i tolerancją. Zaczęłam czytać jego dzieła i biografię. Są to bardzo trudne pozycje, refleksyjne, trzeba je sobie dobrze przemyśleć. Jedna z myśli Jana Pawła II o tym, że powinniśmy od siebie wymagać, nawet gdyby inni od nas nie wymagali, stała się moją życiową dewizą. Patrząc na życie ojca świętego, zrozumiałam, że świętość jest w zasięgu ręki także tu, na ziemi. Wystarczy tylko chcieć.