Nowe centrum charytatywne

Po kilkunastomiesięcznym remoncie oddano do użytku Centrum Charytatywne Diecezji Świdnickiej. Podczas uroczystego poświęcenia obiektu bp Ignacy Dec przypomniał wszystkim zebranym, że jest to kolejna inwestycja diecezji, która wnosi cenny wkład w życie miasta, a w ten sposób ocala też zabytkowe obiekty wpisane bardzo mocno w historię Świdnicy.

Zanim jednak nastąpiło poświęcenie, przed zebranymi w odnowionym gmachu wystąpiły dzieci z Niepublicznej Katolickiej Szkoły Podstawowej Caritas Diecezji Świdnickiej w Wirach i na swój sposób opowiedziały o Bożym Narodzeniu.

Wśród widzów muzycznego popisu byli m.in. bp Adam Bałabuch wraz z kurialistami, przedstawiciele Urzędu Marszałkowskiego we Wrocławiu który prowadzi projekty Dofinansowania ze Środków Unii Europejskiej w tym projekt Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego dla Województwa Dolnośląskiego na lata 2007-2013 z którego to pozyskano fundusze na remont dawnej Komandorii Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą, prezydenta Świdnicy Wojciecha Murdzka oraz urzędników nadzorujących prace remontowe, architektów, mecenasów, budowlańców, którzy bezpośrednio realizowali ideę utworzenia w Świdnicy Centrum Charytatywnego. 

Przed poświęceniem bp Ignacy przypomniał także czym jest chrześcijańska "caritas".

Na zakończenie przypomniano także ważniejsze daty z bogatej historii obiektu:

1267 – Początki kościoła św. Michała /obecnie św. Krzyża/. Dzięki fundacji kasztelana Henryka powstał szpital św. Michała. Wtedy także po raz pierwszy wspomina się w dokumentach Świdnicę jako miasto. Szpital był utrzymywany z dochodów płynących z jatek miejskich i piekarni.

1283 – Henryk IV Probus sprowadził z Wrocławia do Świdnicy Zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą, który swą siedzibę znalazł przy szpitalu św. Michała.

1340 – Książę Bolko II założył odrębnym dekretem Komandorię krzyżowców z czerwoną gwiazdą, przekazując tym samym szpital zakonowi. Odtąd „szpitalnicy zajmowali się głównie chorymi i ubogimi”.

1633 – Potężny pożar strawił całą południowo-zachodnią część miasta wraz z przedmieściami. Ogień zniszczył w sumie 344 budynki, w tym folwark dominikanów, kościoły św. Mikołaja i św. Michała wraz komandorią Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą, szpital dziecięcy, łaźnie i rzeźnię miejską. Ze skutkami oblężenia, które nastąpiło latem, miasto utraciło około 800 budynków.

1684 – Krzyżowcy z Czerwoną Gwiazdą odbudowali Kościół po 50 latach i Komandorię. Zaczęto w Kościele odprawiać Msze św.

1717–1720 – Kolejna przebudowa Kościoła i  Komandorii. Z tego okresu pochodzą obrazy w kościele na sklepieniu.

1794 – Zakończenie przez Krzyżowców kolejnej renowacji Komandorii.

1810 – Sekularyzacja zakonów i dóbr kościelnych rozkazem gabinetowym króla Prus. W Świdnicy pozostały jedynie urszulanki, gdyż zakon ten prowadził szkołę. Sekularyzacja Zakonu Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą nastąpiła w 1811 r.  Zakon w tym roku przestał istnieć na Śląsku, jednak pozostały wspomnienia czynów miłosierdzia i owocna działalność charytatywna prowadzona przez 528 lat.

Z cienia historii można wydobyć następujących komturów komandorii  pw. Św. Michała: 1332 i 1348 Nikolaus Hanemann; 1380 Hermann Friedel, 1427 Johann Kottler, 1440 Jakob Teichmann; 1453 Mattias Camentz, w 1468 Andreas Smalko, w 1471 r. Matthias Stadknecht, w 14 Mandel, 78 ponownie Mattias Camentz, w 1480 Michel Urban, w 1481 I 1481  Michel Ferber, w 1536 Jeronimus Skultetus, w 1543 Bartolomous Polan, 1573 1587 Johanes Heinzel, w 1654 Georg Steiner, w 1722 Konstantin Kleim; ostatnim był w 1810 Georg  Breuer.

1811 – Budynek kościoła poklasztornego Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą kupił prawnik Johann Joseph Dittrich. W 1818 r. kościół przebudowano i podzielono na dwie kondygnacje. Dolna służyła celom handlowym (sklep, mieszkanie, dwie stajnie dla koni). W górnej odbywały się posiedzenia rady miejskiej, a następnie znajdowała się kaplica Kościoła Niemiecko-Katolickiego. Od 1861 r. była tu siedziba loży wolnomularskiej Herkules. W 1865 r. cały kompleks związany z krzyżowcami kupił ksiądz Hugo Simon, proboszcz kościoła parafialnego pw. św. Stanisława i św. Wacława.

1845 – Do Świdnicy przybył Johann Ronge, ekskomunikowany wikariusz z Grodkowa. Był on założycielem Kościoła Niemiecko-Katolickiego. W mieście powstała parafia, która w 1847 r. liczyła ok. 800 wyznawców, jednak w 1853 r. ich liczba zmalała do 157 osób. Początkowo nabożeństwa były odprawiane w kościele garnizonowym. Później parafia ta posiadała kaplicę w górnej części, podzielonego wówczas na dwie kondygnacje, obecnego kościoła pw. Św. Krzyża.

W 1859 r. większość niemieckich katolików narodowych połączyła się z sektą Przyjaciół Światła, tworząc wolne wspólnoty religijne.

1865 – Ksiądz proboszcz Hugo Simon z parafii pw. św. Stanisława i św. Wacława zakupił kościół i inne budynki po Krzyżowcach z Czerwoną Gwiazdą przy ul. Westerplatte.

1867 – Początek likwidacji twierdzy Świdnica.  Do Świdnicy powracają jezuici. Ksiądz Hugo Simon przekazał im kościół pw. Św. Krzyża przy ul. Westerplatte oraz dawny budynek komandorii Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą. W 1873 r. władze pruskie ponownie usunęły jezuitów ze Świdnicy. Z tego okresu pochodzą najprawdopodobniej pojezuickie obrazy w Kościele.

1868 – Poświęcenie po remoncie kościoła pw. Św. Krzyża (dawny kościół pw. św. Michała Archanioła).

1874 – Przy ul. Westerplatte, w dawnym budynku komandorii Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą, utworzono sierociniec. Był on prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr św. Jadwigi.

1967–1980 – Prace remontowe wykonane przez ks. prałata Dionizego Barana. Budynek spełniał funkcje domu katechetycznego, mieszkań dla katechetów, biblioteki parafialnej, spotkań organizacji przykościelnych do 1990 r.

2006 – Obecnie budynek jest własnością Caritas Diecezji Świdnickiej, gdzie ma swoje biura, piekarnię i jadłodajnie dla ubogich. Caritas przygotowujemy tu  ok. 1300 posiłków dziennie.