Bożonarodzeniowe życzenie

Być może istnieją ludzie, dla których nauka obcego języka jest jak bułka z masłem. Jestem pewien, że są też tacy, dla których jest ona drogą krzyżową. Wiem co mówię, bo jestem jednym z nich.

W tej dziedzinie nigdy nie byłem orłem. Dobrze pamiętam moje szkolne perypetie z niemieckim. To był jedyny przedmiot w liceum, z którego miałem zagrożenie. Nie mam pojęcia czy nawiedzałem germanistkę w snach, ale dobrze pamiętam, że ona nieraz pojawiała się w moich. Zawsze jako postać zdecydowanie negatywna.

Nigdy nie zapomnę pierwszych miesięcy pobytu we Włoszech. Zamieszkałem w kolegium międzynarodowym. Świat wokół mnie na wyciągniecie ręki – odgrodzony „jedynie” murem języka. Niezrozumiałe rozmowy, niezrozumiałe gazety, telewizja i radio, niezrozumiałe napisy na transparentach, na towarach w sklepach, na wejściach do urzędów. I studia. Nieraz słuchając wykładów czułem się jak na tureckim kazaniu.

Tylko ktoś, kto nigdy nie mocował się z obcym językiem może myśleć, że to kwestia zwykłego wykucia słówek i prostego połączenia je w zdania. Bzdura. Język obcy to inny świat, inny punkt widzenia, inny sposób myślenia. Opanowywanie go jest jak daleka podróż. Wyprawa, która cieszy i boli.

Najtrudniejsza była ambona. Głosząc kazania, czułem się jak na krzyżu. W Polsce mogłem rozwinąć kaznodziejskie skrzydła, we Włoszech – co najwyżej kartki, przygotowane z wertowanym co rusz słownikiem. Skrzydła zostały ukrzyżowane przez niemoc nieoswojonego języka.

Bóg znalazł na mnie sposób, rzucił mnie na głębokie wody. Musiałem rozmawiać. Chcąc nie chcąc, zacząłem pływać. Przekroczyłem barierę. Zburzyłem mur, zbudowałem most. Nauczyłem się obcego języka.

W ten sposób powstawały też moje bożonarodzeniowe życzenia. We Wigilię zwierzęta nie mówią ludzkim głosem. W Bożonarodzeniową Noc sam Bóg przemówił ludzkim głosem. Stał się Człowiekiem. Nauczył się naszego alfabetu. Przekroczył odgradzającą nas barierę niezrozumiałego języka. Życzę (w czasie, bo przeżywamy oktawę Bożego Narodzenia), byś Go usłyszał/a.