Pontificia Academia Latinitatis

W pierwszej części dokumentu czytamy między innymi o roli, jaką Kościół odgrywał w poznawaniu i propagowaniu kultury i języka, który w określonym momencie historycznym stał się jego językiem oficjalnym. Również w naszych czasach znajomość łaciny wydaje się nieodzowna przede wszystkim dla studium źródeł, podstawowych dla wielu dyscyplin kościelnych, przede wszystkim dla teologii, liturgii, patrystyki i prawa kanonicznego. Do dzisiaj w tym języku są redagowane księgi liturgiczne rytu rzymskiego, najważniejsze dokumenty Magisterium papieskiego i oficjalne akty Biskupa Rzymu.

Jednak – zauważa Ojciec Święty – dostrzega się obecnie coraz wyraźniej niebezpieczeństwo powierzchownego traktowania tego języka i kultury, nawet w formacji filozoficznej i teologicznej kandydatów do kapłaństwa. Jednocześnie wzrasta zainteresowanie łaciną na kontynentach, które nie utożsamiają swojej historii bezpośrednio z tradycją grecko-rzymską. Pragnąc zatem wspierać wysiłki i inicjatywy zmierzające do pogłębiania znajomości i używania języka łacińskiego nie tylko w środowiskach kościelnych, ale również w szeroko rozumianym świecie kultury, przy użyciu współczesnych metod dydaktycznych i poprzez kontakty między instytucjami akademickimi, Ojciec święty ustanawia Papieską Akademię Języka i Kultury Łacińskiej, która zależeć będzie od Papieskiej Rady Kultury. Akademią kierować będzie prezes (został nim mianowany rektor uniwersytetu w Bolonii prof. Ivano Dionigi) wspierany przez sekretarza i Rada Akademicka. Jednocześnie wygasa działalność Fundacji Latinitas, założonej przez Pawła VI, mocą dokumentu Romani Sermonis z dnia 30 czerwca 1976 r.

Druga część motu proprio Latina lingua podaje cele, metody i szczegółowe normy dotyczące działalności nowej Akademii. Zwraca się uwagę między innymi na konieczność wykorzystania współczesnych środków masowego przekazu do propagowania języka łacińskiego oraz na potrzebę mówienia i pisania w tym języku w różnych dziedzinach życia i działalności Kościoła.